De olympische medaille van Gerrit Voorting.
De keuze tussen minimaal 14.000 Euro of een goed gevoel!
Eind 2005/ begin 2006 was er meer tijd om eindelijk eens meer aandacht te schenken aan mijn liefde voor de Olympische spelen. Ik had ondertussen al een aardige verzameling Olympische spullen in mijn bezit en mijn woonkamer had volgens andere dan ook veel weg van een olympisch museum.
Het afstruinen naar Olympische spullen was tijdrovend maar ook zo leuk om te doen. Thuis werd er gezocht op het internet en ook braderieen en markten werden bezocht. En zo groeide de Olympische verzameling en kwamen er interessante spullen bij.
Gewoon via Marktplaats kwam mijn oog op een Olympische munt terecht, waarvan ik direct het idee had dat dit wel eens een echte medaille kon zijn. Een antiek zaakje in Noord Holland verkocht deze en er werd telefonisch contact opgenomen of de munt nog te koop was en of die apart kon worden gehouden, zodat ik deze zelf kon komen bekijken. Bij aankomst in het antiekzaakje werd de munt bekeken, gevraagd of er ook een doosje bij zat en wat de prijs was. De vriendin die mee was vond het nogal veel geld voor een munt, maar ik wist het zeker..deze moet ik hebben! De munt werd gekocht en bij het wegrijden vroeg ik nog of de verkoper ons nog steeds stond na te zwaaien. Toen bleek dat dit niet meer het geval was, bleek de auto te klein want het enthousiast juichen en de blijdschap was groot. De vriendin kreeg de slappe lach van mijn vreemde manier van het tonen van de blijdschap en moest de auto stoppen om weer bij te komen van het lachen.
De belangrijkste vraag vanaf toen was natuurlijk, is het nu alleen maar een munt of is het echt een medaille. Er werd navraag en onderzoek gedaan bij het NOC*NSF en het IOC. Na een aantal weken kwam het verlossende antwoord, de kans is wel erg groot dat we hier met een officiele Olympische medaille te maken hebben. Ze konden en wilde zoiets niet met 100% zekerheid zeggen, werd mij verteld. Maar toen mij verteld werd dat het met 99% zekerheid was vastgesteld had ik het antwoord wat ik wilde horen. Ik wist het!!
De jaren erna was de Olympische medaille een bijzondere aanvulling op mijn verzameling en ik kreeg zelfs vanuit andere landen berichten of ik deze medaille uit 1948 niet wilde verkopen. Dat was toen niet het geval.
Maar met de start van de stichting Sport Compass in 2009, die als doel had de Paralympische sporten meer bekendheid te geven, kwam wel steeds vaker het idee of het misschien niet goed zou zijn om de Olympische medaille van 1948 te gaan verkopen. Met de opbrengst zouden we dan met Stichting Sport Compass veel projecten kunnen ondersteunen. Nadat in Februari en Maart 2010 de Olympische en Paralympische winterspelen van Vancouver waren bezocht en hier de stichting onder de aandacht werd gebracht bij een groot aantal mensen en bedrijven, wist ik het zeker. Bij de Olympische spelen van Londen 2012 ga ik mijn Olympische medaille van London 1948 via een veiling verkopen met als goede doel de stichting Sport Compass.
Er werd in aanloop naar de Olympische spelen van Londen 2012 een plan bedacht om deze veiling mogelijk te maken. Voor het eerst was niet alleen de NOS aanwezig bij de Olympische Spelen in het Holland HeinekenHouse, maar ook de commerciele zender RTL was aanwezig. Volgens ons zou RTL daarom meer interesse hebben om het verhaal van de Olympische medaille te willen ondersteunen en er werd bij aankomst in het Holland Heineken House contact gezocht met RTL. Op vrijdag 27 juli 2012, vlak voor de officiele openingsceremonie kwam er een gesprek met RTL en Sport Compass. De medaille werd getoond, het verhaal voorgelegd met de mogelijkheid om de veiling voor Sport Compass op de Nederlandse TV te ondersteunen. Er werd ook nog een email getoond vanuit Japan dat er al een prijs was geboden van 14.000 euro en dat het dus allemaal serieus was.
RTL had belangstelling in het verhaal van Sport Compass en zag ook een mooi verhaal in de Olympische zilveren medaille van 1948. We spraken af dat wew zaterdagochtend er verder over zouden praten omdat de openingsceremonie op het punt van beginnen stond. Deze werd door de ploeg van Sport Compass in het Holland Heineken House gezamelijk bekeken en we hadden er allemaal een goed gevoel bij dat de veiling een succes zou gaan worden.
Na de openingsceremonie was het tijd voor de dagelijkse NOS uitzending tijdens de OLympische spelen, genaamd London Late Night die gepresenteerd werd door Mat Smeets. In deze uitzending kwam ook een interview met de nog oudste levende Nederlandse Olympische sporter die in Londen 1948 had deelgenomen, Gerrit Voorting. Deze bijna 90 jarige oud-wielrenner werd geinterviewd en vertelde dat hij de door hem gewonnen Olympische zilveren medaille van 1948 niet meer in zijn bezit had en dat hij geen idee had waar deze gebleven was. De hele groep medewerkers van Sport Compass gingen plotseling rechtop zitten toen zij op het groe scherm het verhaal hoorde van deze wielrenner. Misschien wist hij niet waar die zilveren Olympische medaille was, maar ik en de medewerkers van Sport Compass wisten dat allemaal wel. In de broekzak van John Bestebroer!!
Fimpje hierboven is een uitzending van de NOS.
Na de reportage over Gerrit Voorting door Mart Smeets, keek presentator Mart Smeets in de camera en vroeg aan heel Nederland "Wie weet waar deze Zilveren Olympische Medaille uit 1948 nu is, of weet iemand wie deze medaille misschien heeft?"
Mart Smeets had eens moeten weten dat het antwoord op zijn vraag aan heel Nederland, op dat moment al in Londen, in het Holland Heineken House, op slechts 10 meter hemelsbreedt van hem vandaan was.
Direct riep ik de medewerkers van Sport Compass bij elkaar in de grote hal van het Holland Heineken House om overleg te hebben met elkaar. "We gaan voor het geld want we hebben er al zoveel tijd in gestoken." Een opmerking die van de jongste medewerker vandaan kwam. En toen ik deze medewerker vroeg wat hij ervan zou vinden als zijn opa of oma een Olympische winnaar zou zijn, maar iemand anders de medaille heeft en deze voor geld zal gaan verkopen, aan iemand anders, bleef het eventjes stil. Heel zachtjes werd er nog getracht om toch nog voor het geld te gaan, omdat "maar we doen het toch niet voor ons zelf, maar voor gehandicapten?" het antwoord was, maar ik wist het zeker. Ik had mijn besluit al genomen voordat ik de oproep van Mart Smeets nog niet eens had gehoord. Deze medaille moet terug naar de eigenaar, en we zullen wel op een andere manier aan inkomsten gaan komen om onze projecten in Afrika te kunnen gaan uitvoeren.
Ondertussen ontving ik binnen een uur na de uitzending, vanuit Nederland heel veel berichten van mensen die wisten wat de plannen waren met de medaille. Ook hier waren de meningen gedeeld. Sommige vonden dat ik de medaille terug zou moeten geven en andere vonden dat we voor het geld moesten gaan. Minimaal 14.000 euro maar waarschijnlijk meer, is een hoop geld om nuttige dingen mee te kunnen doen voor de stichting Sport Compass.
Mijn medaille, mijn beslissing. Die medaille gaat terug naar Gerrit Voorting, klaar! Toen kwam natuurlijk het volgende punt van aandacht, want hoe kunnen we deze medaille terug bezorgen, zodanig dat de stichting Sport Compass er toch nog een beetje aandacht voor terug krijgt? Mart Smeets staat in de gehandicpaten sport vooral bekent als iemand die het helemaal niets vindt dat Paralympische sporten en zo. "John jij moet hem terug geven, het is jouw medaille." Maar john wilde niet met zijn kop op de Nederlandse TV, dus werd er gevraagd of de ambassadeur van de stichting Sport Compass, Waterpoloster Danielle de Bruijn, dit in de uitzending van Mart Smeets wilde doen. En zo geschiedde.
Fimpje hierboven is een uitzending van de NOS.