De olympische medaille van Gerrit Voorting.

De keuze tussen minimaal 14.000 Euro of een goed gevoel!

Eind 2005/ begin 2006 was er meer tijd om eindelijk eens meer aandacht te schenken aan mijn liefde voor de Olympische spelen. Ik had ondertussen al een aardige verzameling Olympische spullen in mijn bezit en mijn woonkamer had volgens andere dan ook veel weg van een olympisch museum. 

Het afstruinen naar Olympische spullen was tijdrovend maar ook zo leuk om te doen. Thuis werd er gezocht op het internet en ook braderieen en markten werden bezocht. En zo groeide de Olympische verzameling en kwamen er interessante spullen bij. 

Gewoon via Marktplaats kwam mijn oog op een Olympische munt terecht, waarvan ik direct het idee had dat dit wel eens een echte medaille kon zijn. Een antiek zaakje in Noord Holland verkocht deze en er werd telefonisch contact opgenomen of de munt nog te koop was en of die apart kon worden gehouden, zodat ik deze zelf kon komen bekijken. Bij aankomst in het antiekzaakje werd de munt bekeken, gevraagd of er ook een doosje bij zat en wat de prijs was. De vriendin die mee was vond het nogal veel geld voor een munt, maar ik wist het zeker..deze moet ik hebben! De munt werd gekocht en bij het wegrijden vroeg ik nog of de verkoper ons nog steeds stond na te zwaaien. Toen bleek dat dit niet meer het geval was, bleek de auto te klein want het enthousiast juichen en de blijdschap was groot. De vriendin kreeg de slappe lach van mijn vreemde manier van het tonen van de blijdschap en moest de auto stoppen om weer bij te komen van het lachen. 

De belangrijkste vraag vanaf toen was natuurlijk, is het nu alleen maar een munt of is het echt een medaille. Er werd navraag en onderzoek gedaan bij het NOC*NSF en het IOC. Na een aantal weken kwam het verlossende antwoord, de kans is wel erg groot dat we hier met een officiele Olympische medaille te maken hebben. Ze konden en wilde zoiets niet met 100% zekerheid zeggen, werd mij verteld. Maar toen mij verteld werd dat het met 99% zekerheid was vastgesteld had ik het antwoord wat ik wilde horen. Ik wist het!! 

De jaren erna was de Olympische medaille een bijzondere aanvulling op mijn verzameling en ik kreeg zelfs vanuit andere landen berichten of ik deze medaille uit 1948 niet wilde verkopen. Dat was toen niet het geval.  

Maar met de start van de stichting Sport Compass in 2009, die als doel had de Paralympische sporten meer bekendheid te geven, kwam wel steeds vaker het idee of het misschien niet goed zou zijn om de Olympische medaille van 1948 te gaan verkopen. Met de opbrengst zouden we dan met Stichting Sport Compass veel projecten kunnen ondersteunen. Nadat in Februari en Maart 2010 de Olympische en Paralympische winterspelen van Vancouver waren bezocht en hier de stichting onder de aandacht werd gebracht bij een groot aantal mensen en bedrijven, wist ik het zeker. Bij de Olympische spelen van Londen 2012 ga ik mijn Olympische medaille van London 1948 via een veiling verkopen met als goede doel de stichting Sport Compass. 

Er werd in aanloop naar de Olympische spelen van Londen 2012 een plan bedacht om deze veiling mogelijk te maken. Voor het eerst was niet alleen de NOS aanwezig bij de Olympische Spelen in het Holland HeinekenHouse, maar ook de commerciele zender RTL was aanwezig. Volgens ons zou RTL daarom meer interesse hebben om het verhaal van de Olympische medaille te willen ondersteunen en er werd bij aankomst in het Holland Heineken House contact gezocht met RTL. Op vrijdag 27 juli 2012, vlak voor de officiele openingsceremonie kwam er een gesprek met RTL en Sport Compass. De medaille werd getoond, het verhaal voorgelegd met de mogelijkheid om de veiling voor Sport Compass op de Nederlandse TV te ondersteunen. Er werd ook nog een email getoond vanuit Japan dat er al een prijs was geboden van 14.000 euro en dat het dus allemaal serieus was.

RTL had belangstelling in het verhaal van Sport Compass en zag ook een mooi verhaal in de Olympische zilveren medaille van 1948. We spraken af dat wew zaterdagochtend er verder over zouden praten omdat de openingsceremonie op het punt van beginnen stond. Deze werd door de ploeg van Sport Compass in het Holland Heineken House gezamelijk bekeken en we hadden er allemaal een goed gevoel bij dat de veiling een succes zou gaan worden. 

Na de openingsceremonie was het tijd voor de dagelijkse NOS uitzending tijdens de OLympische spelen, genaamd London Late Night die gepresenteerd werd door Mat Smeets. In deze uitzending kwam ook een interview met de nog oudste levende Nederlandse Olympische sporter die in Londen 1948 had deelgenomen, Gerrit Voorting. Deze bijna 90 jarige oud-wielrenner werd geinterviewd en vertelde dat hij de door hem gewonnen Olympische zilveren medaille van 1948 niet meer in zijn bezit had en dat hij geen idee had waar deze gebleven was. De hele groep medewerkers van Sport Compass gingen plotseling rechtop zitten toen zij op het groe scherm het verhaal hoorde van deze wielrenner. Misschien wist hij niet waar die zilveren Olympische medaille was, maar ik en de medewerkers van Sport Compass wisten dat allemaal wel. In de broekzak van John Bestebroer!!  

Fimpje hierboven is een uitzending van de NOS.

Na de reportage over Gerrit Voorting door Mart Smeets, keek presentator Mart Smeets in de camera en vroeg aan heel Nederland "Wie weet waar deze Zilveren Olympische Medaille uit 1948 nu is, of weet iemand wie deze medaille misschien heeft?"

Mart Smeets had eens moeten weten dat het antwoord op zijn vraag aan heel Nederland, op dat moment al in Londen, in het Holland Heineken House, op slechts 10 meter hemelsbreedt van hem vandaan was. 

Direct riep ik de medewerkers van Sport Compass bij elkaar in de grote hal van het Holland Heineken House om overleg te hebben met elkaar. "We gaan voor het geld want we hebben er al zoveel tijd in gestoken." Een opmerking die van de jongste medewerker vandaan kwam. En toen ik deze medewerker vroeg wat hij ervan zou vinden als zijn opa of oma een Olympische winnaar zou zijn, maar iemand anders de medaille heeft en deze voor geld zal gaan verkopen, aan iemand anders, bleef het eventjes stil. Heel zachtjes werd er nog getracht om toch nog voor het geld te gaan, omdat "maar we doen het toch niet voor ons zelf, maar voor gehandicapten?" het antwoord was, maar ik wist het zeker. Ik had mijn besluit al genomen voordat ik de oproep van Mart Smeets nog niet eens had gehoord. Deze medaille moet terug naar de eigenaar, en we zullen wel op een andere manier aan inkomsten gaan komen om onze projecten in Afrika te kunnen gaan uitvoeren. 

Ondertussen ontving ik binnen een uur na de uitzending, vanuit Nederland heel veel berichten van mensen die wisten wat de plannen waren met de medaille. Ook hier waren de meningen gedeeld. Sommige vonden dat ik de medaille terug zou moeten geven en andere vonden dat we voor het geld moesten gaan. Minimaal 14.000 euro maar waarschijnlijk meer, is een hoop geld om nuttige dingen mee te kunnen doen voor de stichting Sport Compass.

Mijn medaille, mijn beslissing. Die medaille gaat terug naar Gerrit Voorting, klaar! Toen kwam natuurlijk het volgende punt van aandacht, want hoe kunnen we deze medaille terug bezorgen, zodanig dat de stichting Sport Compass er toch nog een beetje aandacht voor terug krijgt? Mart Smeets staat in de gehandicpaten sport vooral bekent als iemand die het helemaal niets vindt dat Paralympische sporten en zo. "John jij moet hem terug geven, het is jouw medaille." Maar john wilde niet met zijn kop op de Nederlandse TV, dus werd er gevraagd of de ambassadeur van de stichting Sport Compass, Waterpoloster Danielle de Bruijn, dit in de uitzending van Mart Smeets wilde doen. En zo geschiedde. 

 

Fimpje hierboven is een uitzending van de NOS.

Er werd contact gelegd met de familie van Gerrit Voorting en enkele dagen na de Olympische spelen van London 2012 werd ik hartelijk ontvangen in de woning van Gerrit Voorting in Heemskerk. Zijn dochter was aanwezig, alsmede een hele ploeg camera mensen en journalisten.Het bleek dan ook een heel bijzonder verhaal te zijn dat na ruim 60 jaar een Olympische medaille weer terug keerde naar de winnaar van die medaille.

"Waarom ging u niet voor het geld?" vroeg een van de journalisten mij. "Sommige dingen in het leven zijn nu eenmaal niet te koop. En de emotie bij een sportprestatie in de vorm van een medaille is daar een voorbeeld van.", antwoordde ik.

Uiteindelijk kreeg mijn beslissing om de medaille terug te brengen veel media aandacht. Ik kreeg van Olympische vrienden uit Noorwegen en Amerika te horen dat het zelfs daar op het nieuws was geweest. 

Nadien zijn er verschillende mensen geweest die mij voor gek verklaarde, maar ik ben blij dat ik deze medaille heb terug kunnen geven aan Gerrit Voorting. En het blijft na al die jaren nog steeds een mooi verhaal om te vertellen.

Gerrit Voorting is overleden op 30 Januari 2015  

Tekst op de website van NOC*NSF over Gerrit Voorting

Naam: Gerrit Voorting 
Geboren: 18 januari 1923 te Santpoort
Overleden: 30 januari 2015 te Heemskerk
Sport: wielrennen

Olympische Spelen London 1948
Onderdeel: 4 kilometer ploegachtervolging
Prestatie: in eliminaties uitgeschakeld
Onderdeel: wegwedstrijd
Prestatie: zilver
Onderdeel: landenwedstrijd
Prestatie: team niet geplaatst door uitvallen van drie renners

De Cruijffiaanse uitspraak ‘als je niet meedoet, kun je ook niet winnen’, typeert de nuchtere Gerrit Voorting, bekend geworden als een krachtfiguur in de wielrennerij. Op 18 januari 1923 in Santpoort geboren, komt hij uit een katholiek gezin dat gezegend was met tien kinderen. Vader Voorting was schipper van beroep en zal vaak moeite hebben gehad om de eindjes aan elkaar te knopen.

Hoewel de ouders zelf niet aan sport deden, vormden de Voortings toch een sportief gezin. Zijn tweelingzus deed aan handbal en honkbal en zijn jong overleden broer Adri werd eveneens een verdienstelijk wielrenner. Adri deed in 1952, in navolging van zijn oudere broer, mee aan de Olympische Spelen van Helsinki. Twee jaar later werd hij tweemaal Nederlands kampioen, zowel op de weg als in de ploegachtervolging.

Roze leiderstrui
Gerrit Voorting groeide in de jaren vijftig uit tot één van de beste Nederlandse beroepswielrenners op de weg. Tien keer deed hij mee aan de Tour de France, twee keer won hij de gele trui en boekte ook tweemaal een etappeoverwinning. Ook in de Giro d’Italia wist hij een etappe te winnen en één keer reed hij in de roze leiderstrui. Dat alles gebeurde na 1949 toen hij de amateurstatus inruilde voor het beroepswielrennen. Een jaar eerder had hij triomfen gevierd als medaillewinnaar op de Spelen van Londen.

Door een vriend is Voorting in de wielrennerij terecht gekomen. Die vriend was lid van een club en op diens voorspraak mocht Gerrit ook meedoen. Hij reed op een gewone fiets, maar door bagagedrager en spatborden te verwijderen leek het heel wat. Al gauw ontdekte hij dat hij de jongens op racefietsen uitstekend kon bijhouden. Hij werd zozeer door het wielrennen gegrepen dat hij voor een echte racefiets ging sparen. Het koersrijden begon voor hem pas na het einde van de Tweede Wereldoorlog en vooral in België en Frankrijk viel toen goed geld te verdienen. Hoewel Voorting toen nog de amateurstatus had werd hem zo het een en ander toegeschoven.

In de winter werd er niet gereden en om toch aan geld te komen werkte hij in de tussentijd als huisschilder. Alleen op zondag was er tijd om te trainen en af en toe ook door de week, als de schildersbaas hem tenminste vrijaf gaf. Ook kwam het voor dat hij uitgezonden werd om ergens in de buurt een klus te klaren. Hij ging daar dan op zijn fiets naar toe en pakte zo weer de nodige kilometers.

Voortings prestaties bleven niet onopgemerkt en hij werd uitgekozen om Nederland op de Spelen van Londen te vertegenwoordigen. Hij was daar zo blij mee, dat hij de overstap naar de professionals een jaar uitstelde. In Londen wachtte hem een zwaar programma: hij deed mee aan de teamwedstrijd op de weg, de vier kilometer ploegachtervolging en de 100 kilometer op de weg individueel. En op dat laatste onderdeel had hij succes, want hij won de zilveren medaille. Over de Spelen zelf kon hij niet zoveel vertellen. De wielrenners waren ver van het centrum gehuisvest, waardoor zij de andere wedstrijden niet konden volgen.

Netjes in de rij
Het speet hem dat hij de weergaloze Fanny Blankers-Koen niet had zien lopen. Wel woonde hij de openingsceremonie bij, maar die maakte niet veel indruk op de nuchtere Nederlander, ‘Het was wel leuk, maar je ken daar niet hard gaan praten, want je mot netjes in de rij blijven’. De sluitingsceremonie is aan de Nederlandse wielrenners voorbijgegaan, want op dat moment waren ze al weer terug in het land. In Haarlem werd hij gehuldigd en in een koets rondgereden. Daarnaast ontving hij een aantal cadeaus. In 1949 werd Voorting professional en daarmee begonnen zijn echte successen. Gevraagd naar de waarde van de olympische medaille gaf hij te kennen dat overwinningen in de Tour of de Giro voor hem meer betekenden. Olympische overwinningen staan in de wielersport nu eenmaal lager aangeschreven dan een zege in een van de grote klassiekers.

Voorting leende zijn olympische medaille uit aan een familielid, maar kreeg hem nooit terug. Hij vertelde dit verhaal in een uitzending van Studio Sport, dat in de aanloop naar de Olympische Spelen London 2012 een reportage over hem maakte. De plak bleek in het bezit te zijn van de Stichting Sportcompass, die hem voor een veiling had gekregen in de veronderstelling dat het een olympische munt was. Waterpoloster Daniëlle de Bruijn, ambassadeur van de stichting, bezorgde de medaille terug bij de rechtmatige eigenaar.

Voorting reed de teamwedstrijd in Londen samen met Henk Faanhof, Joop Harmans en Theo Blankenauw. Begin 2015 overleden binnen één week zowel Voorting, Faanhof als Harmans.

Bronnen:
• Sportportretten Sport.nl
• NOS
• Statistische gegevens: Olympisch Oranje, Ton Bijkerk (Spaar en Hout, 2012)