Just a T-shirt, NOT!                                  1 Oktober 2024

Als je na enkele maanden afwezigheid weer terug kan gaan naar je vrouw en dochter, dan is de lange vliegreis toch iets minder erg. En omdat ik sinds 2015 al meerdere keren de vliegreis van Nederland naar Australie en visa versa heb mogen maken, ben ik ook wel wat gewend wat betreft jetlag, aanpassen en soms wat lichte hoofdpijn. In het begin eventjes rustig aan doen bij thuiskomst is dan ook verstandig. Met een fantastische tijd in Parijs op de Olympische spelen en Paralympische spelen nog vers in het geheugen, stapte ik vroeg in de ochtend in Melbourne uit het vliegtuig en kon in de middag mijn 6 jarige dochter verrassen op het schoolplein. Een schreeuw van blijdschap bij het zien van elkaar na meer dan 100 dagen afwezigheid!

Teruglopend van school naar huis kwamen de vragen van de kleine meid; Heb je het naar je zin gehad Papa? Ben je nog bij het Atletiek wezen kijken? Heb je ook Volleybal gezien? Ben je bij de Eifeltoren geweest? Heb je stokbrood gegeten? Is het waar wat Mama zei dat je de koning en koningin van Nederland heb gezien? Wat heb je allemaal gedaan in het TeamNL Huis? En meer van dat soort vragen, waarbij de belangrijkste vraag natuurlijk was of ik nog iets meegenomen had vanuit Parijs. Uiteraard, was mijn antwoord en bij thuiskomst werden de kadootjes gauw uitgepakt. Lego doet wonderen bij kinderen en zeker als er een directe connectie is met Parijs. Van mama mocht papa de grote eifeltoren van ruim 1,5 meter niet kopen omdat deze veel te duur zou zijn voor een meisje van 6 en er volgens haar geen plek voor is in het huis. Het werd dus de kleinere versie van architecture Paris lego. Gelukkig is het bijna kerst en dan krijgt papa een mooi kado van zichzelf, waarvoor hij vast wel een plekje zal vinden. Al is het direct naast het bed.  

Na al die tijd is het dus fijn om weer thuis te zijn en blije gezichten te zien. De eerste dagen bleek duidelijk dat ik gemist werd, want bij alles wat er gebeurde zat de kleine meid op schoot of dicht tegen mij aan. Na 6 dagen was er geen jetlag meer en kon er stapje voor stapje door mij weer gewerkt gaan worden aan de dagelijkse gezinstaferelen. Vuilniszakken buiten zetten, de kleine meid naar en van school halen en brengen, het huishouden doen en de vrouw verwennen, zowel mentaal als lichamelijk.

Op weg naar school vroeg dochterlief wat er eigenlijk in het pakketje zat wat voor papa bestemd was. “ pakketje?” zei ik verbaasd en kwam er achter dat op de dag dat ik thuis kwam er ook een pakketje was aangekomen voor mij. Dat is vreemd want dat is alweer een week geleden en (1)waarom heeft mama daar niets over gezegd en (2)waarom heb ik het pakketje dan niet gekregen en open gemaakt? Eventjes doorvragen zorgde ervoor dat ik nog meer nieuwsgierig raakte omdat er blijkbaar vanuit Nederland iets was opgestuurd naar mij. Nadat de kleine meid op school was afgeleverd liep ik terug naar huis en kon maar niet verzinnen wie mij nu iets zou opsturen uit Nederland, aangezien ik net terug was gekomen uit Nederland. Ongemerkt liep ik toch iets harder terug naar huis dan gebruikelijk en ook voor de buurman, die vriendelijk goede morgen zei en behoefte had aan een praatje, had ik nu eventjes geen tijd.

Thuis aangekomen ging ik opzoek naar het pakketje, maar op de plek waar de pakketjes normaal gesproken behoren te liggen, lag helemaal niets. Was ik misschien in de maling genomen door een 6 jarige snotneus? Op weg naar de werkkamer van vrouwlief, ik was nog op de trap, kwam er plotseling een kreet van vrouwlief. Ze had mij waarschijnlijk thuis horen komen. “I forgot to tell you that there is a packet for you and…..” maar ze kon de zin niet verder afmaken want ik stond al in de werkkamer. “What!?” zei ik vol verontwaardiging en mijn vrouw schrok zich rot. Het feit dat ik plotseling een harde kreet op haar los liet  en met een enorme zwaai van de deur al in de werkkamer van mijn vrouw stond was erg onverwachts voor haar, en haar schrikreactie was dan wel weer grappig om te zien voor mij. Of ik eventjes normaal kon doen was haar eerste reactie, en toen ik uitgelachen was vertelde ze mij dat ze vergeten was te vertellen dat er enkele dagen geleden een pakketje was aangekomen. “How can you forget something important like that?” was mijn reactie maar wilde vooral weten waar het pakketje nu was. Mijn nieuwsgierigheid nam de overhand en ik kreeg te horen dat het in de voorkamer lag, naast de TV. “It is just a T-shirt so don’t be very excited.” Just a T-shirt? Op mijn vraag hoe zij wist dat het een T-shirt was en of ze misschien mijn pakketje al geopend had, kwam een antwoord waaruit mij domheid werd verweten. Ik wist toch immers dat er altijd vermeld moet worden wat er in het pakketje zit anders komt het niet langs de douane. “So it is from oversea?” zei ik met enige blijdschap en er werd dus nogmaals bevestigd dat het uit Nederland kwam. Ik wist ondertussen meer, namelijk waar het pakketje zich verbleef en zelfs wat de inhoud blijkbaar zou moeten zijn.

Bij het pakketje aangekomen, was de aankleding al een genot om te zien. Een eerste onderzoek van het pakketje bracht nog meer duidelijkheid, zonder het verder aan te raken. Vanuit Groningen verstuurd en de afzender was een bekende die ik al vele jaren ken en vooral in sportstadions wereldwijd heb mogen meemaken. Een aanvulling op mijn levensvreugde. Ook op de Olympische spelen van Parijs was dit weer het geval.

Wat een mooie verrassing en wat leuk dat er aan mij gedacht wordt. De Olympische vriend die mij een T-shirt stuurt, dan zal het vast een olympisch t-shirt zijn. Maar de combinatie van Groningen, een T-shirt en een voetbal fan, bracht mij al gauw bij de waarschijnlijk echte inhoud van het pakketje. Het kon niet anders dan dat het een T-shirt van de FC zou moeten zijn en dat bracht een enorm warm gevoel en blijdschap. Bij het idee kwam overwacht de glittering in mijn ogen, want wie kan er nou in Melbourne rondlopen met een nieuw wedstrijd shirt van FC Groningen seizoen 2024/2025. Bijna bevend werd het pakketje opgepakt.  

Mijn vrouw was ondertussen uit haar werkkamer naar beneden gekomen omdat zij waarschijnlijk de meerdere kleine vreugde kreten en het zachte gekreun had gehoord en zich terecht afvroeg wat er toch allemaal gebeurde. Ik was onder het toeziend oog van haar begonnen aan het uitpakken van het pakketje. Als een soort prachtige lingerie werd de verpakking behandeld en heel voorzichtig, beetje bij beetje, met gevoel en met enige nerveuziteit werd er steeds meer zichtbaar. “You never touch me like that anymore.” zei iemand zachtjes op  de achtergrond met een beetje teleurstelling in haar stem, maar ik had daar nu eventjes geen tijd voor. Uit de verpakking kwam een T-shirt die nog verpakt was in het plastic. Mijn vrouw zag aan mij gezicht dat ik verrast was, misschien wel iets teleurgesteld, aangezien het geen groen-wit T-shirt bleek te zijn maar een donkerblauw T-shirt. Het bekijken van de achterkant was op zich niet zo bijzonder, maar toen ik het T-shirt omdraaide werd het mij duidelijk en kwamen er tranen van blijdschap. Het bleek een T-shirt te zijn van het France Olympic Team. Wat een kado! Mijn vrouw keek de situatie eens aan, begreep er duidelijk niets van en vroeg zich hardop af of het nou nodig was om hier om te huilen. Van iemand die niets maar dan ook helemaal niets met sport heeft snap ik zo iets wel, maar ik wist wel beter.  Wat een blijdschap! Er zijn in mijn leven maar een aantal t-shirt bijzonder, waarvan het Olympisch volleybal wedstrijdshirt 1996, het Feyenoord Gouden Gids wedstrijd shirt 1984, het Chicago Bull T-shirt met nummer 23, mijn ondertussen verkleurde t-shirts van Sydney 2000 ( zowel de lange mouw als de korte mouw versie) het Coen Moulijn Feyenoord shirt 1970, het Olympic Torch T-shirt 2004, het Nederlandse Paralympische poloshirt 2008  en het wielrenshirt van Ti-Raleigh 1980 er een paar van zijn, maar dit T-shirt van het France olympic team behoord zeker in het rijtje favorieten.