Leuk, kerst!                                  3 December 2021

Nu al? Maar die vraag kwam gisteren niet binnen bij vrouw lief. " Tomorrow we will get the christmas tree ready!" Dus vandaag was het zo ver. Eerst hoopte ik nog dat er niet over begonnen werd maar direct na het wakker worden, werden de voorbereidingen getroffen. De vloer werd in het hele huis geboend en de plek van de kersboom werd aangewezen. " Daar? Is het anders niet verstandiger om......" maar aan haar blik zag ik dat de zin afmaken niet echt verstandig zou zijn voor de sfeer. " Did you say anything?" Kwam er treiterend uit. "No love , all good." en mijn glimlach was nepper dan nep. Kwam ook door de kerstmuziek op de achtergrond die al snel begon te irriteren.

In de garage ligt de kunstboom en die moest dus gepakt worden. De kleine meid stond al tegen de tuindeur aan te trappen want het feest ging beginnen. "Leuk he papa?" "Wil je het echt weten lieverd?" De boom werd uitgevouwen, in elkaar gezet en toen de lichtjes. De lichtjes!!!!!Grrrr. Met 25 meter aan lampjes duurde het even voordat het eindelijk zo ver was, maar na 3 keer optuigen en aftuigen zaten ook de lampjes er na 1 uur en 15 minuten in. " Nu de slingers?" Vroeg ik lief. Blijkbaar niet, dan de ballen. "Not those, first the red one." en de sfeer werd bijna grimmig. De kerstmuziek vanuit de laptop was hier mede de oorzaak van.

"Look what I found" zei de kleine meid en het bleken de schroeven te zijn van de vloer standaard zodat de kunstboom stevig vast kon worden gezet en dat was nu niet het geval. Even op de grond liggen met de schroeverdraaier in een onmogelijke houding om de schroefjes vast te maken. De 1e zat eindelijk vast na 7 minuten en de boom stond nog steeds. Bij het 3e schroefje viel er weer een bal uit de boom en dat maakte het totaal op 5 gesneuvelde ballen. En na de slingers was eindelijk het Epke Zonderland moment dat; "Hij staat!! En ik sta ook!" maar de dames zagen er de humeur niet van in, en ik liet mijn handen maar weer zakken.

Nog even in de kamer van Emma de speciale lichtjes ophangen en klaar! 2 minuten werk. " Niet daar papa." En als een echte binnenhuisarchitect werd er deskundig gezocht naar de meest succesvolle plek door de 3 jarige jonge dame in haar kamer. Geduldig blijven. "Jij wilde een kind, zij wilde een kunstboom, hou moed" sprak ik mijzelf bemoedigende woorden toe. Na 3 minuten. " doe toch maar daar papa!" En de irritante kerst muziek bleef maar spelen. Zo klaar. Weer 20 minuten later was ook dat gedaan. Eindelijk op weg naar de koelkast voor het eerste biertje. We zijn ondertussen tenslotte alweer 6 uurtjes verder.

"Did you changed the batteries of the angle and the house?" Nee dus, en uiteraard de verkeerde batterijen in huis. Krijsend kind die de engel nu verlicht wilt zien en mama die voorstelde om dan maar eventjes vlug naar de winkel te gaan.slechts 10 minuten lopen. Bij de winkel aangekomen hangt er een bordje op de deur. Door prive omstandigheden gesloten. Dan maar naar de andere kant van het dorp lopen om daar de batterijen te kopen. Een berichtje van vrouwlief via de whatsapp. Of ik ook gelijk even melk en andere spullen wil meenemen van de supermarkt. Tuurlijk, geen tas bij me maar we zoeken de oplossing wel. En of ik ook op wil schieten, de dames hebben honger. Dan komt er een auto voorbij met Men at Work -Down Under op de radio. Duizend keer beter dan Bing Crosby!! Spontaan begin ik op straat te dansen en mensen kijken mij verbaasd aan. Mijn eerste daglach is een feit!

Ben benieuwd hoe de lichtjes zullen schijnen in het hele huis vanavond en ik ben ook benieuwd of ik morgen wat in mijn schoen krijgt van sinterklaas!

Eind Februari is de planning dat de kerstboom wordt afgetuigd!

“Daddy, that lady asked for you and something about insurance papers!”     26 November 2021

Otto Mastenbroek was Otto Mastenbroek. Pas de laatste jaren van zijn leven werd de stoere zeebonk, met een grote voorliefde voor Griekenland, pas de zoon van. Logisch als je moeder de meest vergeten Olympisch kampioene uit de vaderlandse sporthistorie is. Otto Mastenbroek was de zoon van zwemster Rie Mastenbroek. Zoon van een drievoudig Olympisch kampioene, die niemand kende. Laat staan werd geeerd. Zoon van de keizerin van Berlijn 1936. De vrouwelijke evenknie van sprinter Jesse Owens.

Maar de waardering was nooit even groot. Zelfs in eigen land niet. Rie Mastenbroek werd in 1936 door de Franse krant Le Monde gekozen tot sportvrouw van de wereld en ging daarna het grote vergetelboek in. De zwemster, die de eerste vrouwelijke gouden medaille voor Nederland veroverde, voelde nooit de erkenning die ze verdiende. Ze was te Rotterdams en dus te trots om toe te gaven hoe haar dat raakte. En vooral dat gebrek aan sportief respect raakte haar zoon. Otto Mastenbroek werd daardoor nooit de zoon van. Dus was hij de grootste fan van zijn moeder die een zwaar en door strijd getekend leven kende. In een door ruzie verscheurde familie.

Maar het goud van Rie Mastenbroek kreeg nooit de glans van bijvoorbeeld Bep van Klaveren. Al was die door Rotterdam ook vergeten als Aad Veerman daar niet voor had gezorgd. Pas door toedoen van Olympiade-fan John Bestenbroer raakte Rie Mastenbroek een klein beetje uit de vergetelheid. Al maakte de Keiserin van Berlijn dat na haar dood niet meer mee. Er kwam een Rie Mastenbroek Memorial, speciaal om volgende generaties in Rotterdam op te laten opgroeien met dit grote voorbeeld. Otto Mastenbroek was aanvankelijk sceptisch. Hij had zich al lang neegelegd bij een schamele pagina in de geschiedenisboeken over zijn moeder. Wat niet was, werd volgens de Briellenaar immers nooit meer anders.

Getekend door slechte ervaringen uit het verleden en een gebrek aan waardering van zijn moeder. Dit alles gekoppeld aan onwil bij zwembond KNZB om Rie Mastenbroek te eren in de Hall of Fame, wilde Otto Mastenbroek niet naar het levende eerbetoon komen. Totdat de Briellenaar door kreeg dat Bestebroer de aanzet had gegeven tot een serieus evenement met de naam van zijn moeder. Hij deed nog een poging om aan te geven dat het voor hem niet echt hoefde. En eenmaal in het zwembed in Rotterdam hoefde hij niet te speechen. Maar eenmaal in het zwembad naast het Zuidplein glom de trots van Otto Mastenbroek af.

Hij stond naast vier zwemsters die aan de Olympische Spelen van Munchen 1972 hadden deelgenomen en op het eerbetoon aan zijn moeder speciale gast waren. Zachtjes vertelde Mastenbroek dat zijn moeder dit geweldig had gevonden. Een jaar later werd door veel inspanningen van Bestebroer het 50 meterbad omgedoppt in het Rie Mastenbroek-bad. Er kwam een plaquette aan de rand van het bad en op de tribune die herinnerde aan de markante Rotterdamse zwemster die in 1936 geschiedenis had geschreven. Een prestatie met een dun donker rondjes, omdat de Spelen van 1936 in Berlijn door veel mensen als de Hitler Spelen werden getypeerd.

"Ik zwom voor mijn land en voor mijzelf, niet voor die man," was altijd het nuchtere antwoord van Rie Mastenbroek. Later volgde in de entree van het zwembad nog de betonnen steen met een afdruk van handen uit de ter ziele gegane Walk of Fame. Het boek "Vergeten Goud" van Marianne Rijk werd gewijd aan de vergeten zwemster uit de Maasstad. En zo kreeg de sportieve loopbaan van Rie Mastenbroek met terugwerkende kracht toch nog iets van glans. Laat maar nooit te laat. Tot grote tevredenheid en trots van Otto Mastenbroek.

Eindelijk was hij de zoon van Rie Mastenbroek. Niet voor zichzelf, maar vanuit de zoektocht naar waardering en respect voor zijn moeder. Een zwemster die in 1936 de wereld deed verbazen. 13 november overleed Otto Mastenbroek, zoon van drievoudig Olympisch kampioene Rie Mastenbroek. Eindelijk.

5 September 2021 Vaderdag in Australie

Vaderdag in Australie. Mooiste kado ever!! (Naast het ontbijt op bed, het lied wat voor me gezongen is en de tekening waar ik een paar kilo’s lichter ben en weer “meer dan gebruikelijk” hoofdhaar heb. Als ik die linkse meneer tenminste ben)

Kortom, top dag gehad!

Het laten zien van verschillende foto´s dat papa als coach op de Paralympische spelen aanwezig was, ooit, zorgt voor meer interesse bij de kleine meid als er zitvolleybal gekeken wordt. Uiteraard is haar aandacht niet de hele tijd bij de zitvolleybalwedstrijd, maar ze weet aan de buren meer te vertellen over het Olympisch vuur, de ringen, de medailles en over het zitvolleybal. De Paralympische spelen zijn bijna afgelopen, en papa kan dan zijn aandacht weer voor de volle 100% gaan geven aan de kleine meid.

Vandaag was mama aan het werk en papa zat de Paralympische spelen te kijken via de TV en de laptop. Hierdoor was de aandacht eventjes niet bij de kleine meid, die van mening was om het speelgoed uit de kasten te gaan halen en deze op de vloer te verspreiden. Puzzelstukjes lagen door het hele huis, kaartspelletjes waren op de vloer, verschillende rollen WC papier waren door het huis gegooit en lagen oa op de trap en toen papa naar de keuken wilde om eventjes gauw koffie te gaan halen, kwam hij niet in de keuken door al de rommel en kledingsstukken die op de vloer lagen en schrok hij van de puinhoop. Papa had eventjes wat gemist! Hoewel geduldig blijven de afgelopen weken steeds was gelukt, ging dat nu eventjes mis. "What is this? Waarom en hoe is het mogelijk dat je er zo'n zooi van weet te maken in 10 minuten? Het was echt onbegrijpelijk. Ik zat ondertussen op mijn knieen en was begonnen om de rommel op te ruimen en gaf dochterlief de opdracht om mij direct, maar dan ook DIRECT!, te komen helpen. Papa stond te koken van woede!

En toen kwam het. "Daddy, can you be quiet and stand up. We won a medal!" Bij het roeien was er een Paralympische medaille gewonnen en het Australische volkslied klonk vanuit de TV. Heeft ze de afgelopen dagen toch nog iets geleerd over respect.

Het eerste bakkie koffie is ondertussen opgedronken en het huis is weer een beetje aan kant. "Daddy, why were you angry at me?" en ik zie een grote glimlach naast me staan.

Het regent al een hele tijd! Nog maar een bak koffie!

22 Augustus 2021       Paralympic History: Good bye The Netherlands! Hello Italy!

En dan wordt het vandaag dan nog maar weer eens duidelijk gemaakt met dit Facebook bericht van Sitting Tokyo; Nederland is er na 41 jaar voor het eerst niet meer bij. Een bewuste keuze van de Nevobo die in oktober 2018 werd gemaakt. Een Paralympisch zitvolleybal toernooi waar wereldwijd naar wordt uitgekeken en waar veel mensen jaren later nog over spreken. Nog steeds blij dat ik daar een steentje aan heb kunnen bijdragen, ook al was het een lange, vermoeiende en lastig reis waar weinig mensen maar echt de feiten van weten. In Beijing 2008 met het team ( spelers en begeleiding) een bronze medaille weten te behalen. Zelfs nu in Australie, is deelname aan de Paralympische Spelen van Beijing 2008 nog steeds iets waar graag naar geluisterd wordt. (Ik kan natuurlijk ook mooi vertellen!) Hopelijk zal dat nog lang zo blijven en kunnen andere er energie, hoop en plezier uit blijven halen.

Misschien doet het daarom nog wel een beetje pijn dat er geen Nederlands zitvolleybal team meer actief is op de Paralympische spelen van Tokyo 2020. Ik had Nederlandse spelers en begeleiding graag daar gezien om daardoor de sport zitvolleybal enthousiast te blijven promoten in Nederland. Zoals dat nu in Italie gebeurd.

Het Paralympisch zitvolleybal toernooi gaat 27 augustus van start en duurt tot en met 5 september 2021. Voor het eerst in de geschiedenis van het Paralympisch zitvolleybal gebeurd dat nu zonder Nederlands team. Een hoofdstuk wordt afgesloten, het boek gaat dicht. Eeuwig zonde.

19 Augustus 2021

And now we wait!

Een dapper meisje heeft vanmorgen, op advies van school en met haar bezorgde moeder, een COVID test gedaan. Zonder te huilen en nog wel steeds veel hoesten kwamen ze thuis en werd er verslag gedaan van de gebeurrenissen in neus en mond. "I have to stay inside, daddy so you have to play with me the whole day. Oke, een wijziging de dagelijkse planning en dus geen school voorlopig. En wanneer weten we iets meer? Wat nu? Door de legendarische woorden van vrouwlief ( and now we wait) moest ik denken aan een Nederlandse commercial van lang geleden.

And now we wait! Afwachten dan maar, en er ondertussen wel een leuke tijd van maken. Het stoeien in de woonkamer is begonnen!

“We gaan even buiten een frisse neus halen”.

Ik had de zin nog niet uitgesproken of dochterlief stond al bij de voordeur. De zesde lockdown in Melbourne geeft wat beperkingen dus elke minuut naar buiten is meegenomen. Gauw de schoenen aan, jas aan en dan de nieuwe discussie met zichzelf; ga ik op de grote fiets maar niet zo snel omdat er nog geleerd moet worden om te fietsen, of toch op de loopfiets en dan steeds maar weer de punten van de schoenen tegen de grond om af te remmen en hierdoor het gezeur van papa aanhoren dat de schoenen zo kapot gaan? Het werd de nieuwe grote echte fiets en dus zonder snelheid. Er werd onderweg door papa en Emma rustig gepraat over de gebeurtenissen op de kinderopvang vandaag, de maan en wat papa zal gaan koken straks.

Het werd een prettige wandeling ook al duurde deze maar kort. Bij thuiskomst kwamen er plotseling tranen bij de voordeur. Zo maar, uit het niets begon dochterlief zachtjes te huilen. “Gaat het goed meisje?” Vroeg ik haar terwijl ik naast haar op mijn knieen ging zitten. “ Sorry papa, was het enige wat ik haar steeds hoorde zeggen en ik dacht dat het een gevalletje broek plassen was maar daar werd gelukkig weer om gelachen door dochterlief. “Papa, ik ben al een grote meid toch?” Het gaat inderdaad hard de tijd, maar het plotselinge verdriet bleef onopgelost. Toen ik haar tranen weghaalde en haar een dikke knuffel gaf, vroeg ik haar nogmaals wat er aan de hand was en voordat we naar binnen gingen zei ze ” Ik ben het vergeten.” Mijn verbaasde blik gaf blijkbaar wat ergenis bij haar want op een licht agressieve toon zei ze” nou, we zijn vergeten je frisse neus op te halen!”

De lieverd! Morgen dan maar!

9 Augustus 2021 Weer even aandacht voor toen!

Afgelopen woensdag, 4 Augustus 2021, was er heel veel media aandacht voor het Olympisch volleybal want 25 jaar geleden werd er goud gewonnen op de Olympische spelen van Atlanta door het Nederlands heren volleybal team. De 2e Olympische volleybal medaille vanuit de Nevobo. Logisch dat de Nevobo hier met enige trots op terug kijkt. Veel Nederlanders weten nog precies waar ze waren, toen die dag. De bondscoach van toen, vertelde op TV na de wedstrijd dat hij trots was. Hij kreeg een speldje van de Nevobo.

Vandaag, 9 Augustus 2021, is het precies 29 jaar geleden dat er voor het eerst een medaille werd gewonnen bij de Olympische spelen (Barcelona 1992) door het Nederlands heren volleybal team. Waarschijnlijk veel minder Nederlanders zullen weten waar ze waren die dag. Ik weet nog precies waar ik zat en naast wie, in de sporthal in Barcelona. Weinig aandacht deze keer vanuit de Nevobo voor deze prestatie, net als de afgelopen jaren trouwens. Voor wie het wil weten, Nederland verloor van Brazilië met 3-0(12-15, 8-15, 5-15) De bondscoach van toen, vertelde op TV na de wedstrijd dat hij trots was. Hij kreeg een speldje van de Nevobo.

Binnenkort, op 14 September 2021 is het alweer 13 jaar geleden dat er een Paralympische medaille werd gewonnen door het Nederlands dames zitvolleybal team. De 3e medaille onder de Nevobo die gewonnen werd op de spelen, en de eerste (en enige tot nu toe) voor de Nevobo op de Paralympische spelen. In Beijing werd er gewonnen van Slovenië met 3-0. (25-17, 25-16, 26-24) . Bijzonder weinig mensen zullen dit nog weten ,maar ik weet nog wie er naast mij zat, op de bank in de sporthal en er verder bij mij waren in Beijing, als assistent coach, fysiotherapeut, video scout en teammanager!

De bondscoach van toen, u kent hem vast wel, kwam niet op TV na de wedstrijd maar is nog steeds trots. Geen speldje voor de bondscoach deze keer, maar daar kan hij prima mee leven. De bondscoach van toen ziet veel liever dat de aandacht voor het zitvolleybal in Nederland nu eens echt serieus wordt genomen door de Nevobo. Dan kan hij weer eens genieten van het zitvolleybal, als die weer in Nederland is.

Voor het eerst in de geschiedenis van het Paralympisch zitvolleybal zal er sinds 1980 geen Nederlands zitvolleybal team deelnemen aan het Paralympische zitvolleybal toernooi. Eeuwig zonde!

28 Juli 2021 Straat kampioen 2021!

"Papa kunnen we een puzzel gaan maken?" Ik antwoord " Papa zit Olympisch wielrennen te kijken en ik heb nu echt even geen tijd voor je. Het is de tijdrit." En dat is blijkbaar een nieuw woord voor dochterlief. "Tijdrit?" Snel leg ik het uit dat de wielrenners alleen op de baan rond rijden terwijl we naar de TV kijken en ik het ook nog eens aanwijs. "Alone?" Vraagt ze verbaasd. En dan gaat ze weer weg en kan ik rustig verder kijken op de TV en de laptop.

Drie minuten later komt er iemand op haar fiets de woonkamer in rijden. Ze heeft met vuilniszakken haar eigen baan gemaakt voor het tijdrijden en rijdt heen en weer door de gang en de woonkamer en weer terug!

Vanmiddag met mama al een medaille gemaakt en nu de eerste prijs gewonnen.

Zo die is binnen, Straat kampioen 2021!

Allemaal mogelijk in huize Bestebroer!

13 Juli 2021  Sportkennis

Vandaag een boekje gekocht met allerlei informatie van de Formule 1 over de periode 1950-1991. Wat een geluk dat ik dit zo maar zag liggen in het kleine winkeltje ergens afgelegen in de stad. Helemaal blij mee, en ook nog eens blij met het vriendelijke prijsje voor deze schat aan formule 1 informatie. Bij thuiskomst direct verheugd dit boekje aan mijn vrouw laten zien en dat was misschien niet heel verstandig. Ze keek er naar en aan haar eerste blik zag ik het al, hier komen kritische vragen en opmerkingen over die ik moet gaan beantwoorden, in de hoop dat ze me veel leesplezier toe zal gaan wensen. “What is this?” was een eerste en goede openingsvraag die snel beantwoord kon worden. “So?” Zei mijn vrouw direct daarna. Nou weet ik dat het lastig is om iemand die niets met sport heeft, te overtuigen van het nut, het gevoel en de meerwaarde van dit soort informatie of mooie herinneringen, maar ik ging het toch proberen. Tenslotte heb ik niets met tuinieren, huisdieren of andere hobbies, maar dat wil niet zeggen dat andere mensen dat dan ook niet mogen doen.

5 Juli 2021 Madame Lecter is living here.

The more I think about it, the more I get the shivers. My wife doesn't like wearing a mask because of something what happened in the past she didn't want to talk about. I accepted that. My wife also doesn't want me to talk about Dracula because it gives her the shivers, even Dracula is from her country. I accepted that. But today she was opening my eyes when she came back from the doctor and told me that her iron level is too low (What ever that means). "Can you do some shopping for me now!?" and in the meantime she was making a shopping list for me. Brains, liver, kidneys, heart and red meat. "That's it?" I asked. "Yes and hurry". I put on my coat and shoes and asked her if she had any preference in which hospital I would pick up these things.

"Your an idiot" was her lovely answer, but I know for sure now, Hannibal Lecter has a sister and I'm married her! O no.....!

23 Juni 2021  Besef.

Het is altijd weer een feest om de kleine meid naar school te brengen. Al huppelend en verstoppertje spelen onderweg ontvang ik een emailbericht op mijn mobiele telefoon. Straks eventjes kijken want quality time met dochterlief is prioriteit op dit moment. Al zingend lopen we door en het `liedje "in de manenschijn" wordt maar liefst 3x uitgevoerd, waarbij de laatste uitvoering half engels, roemeens en dus met een grote lach van de kleine. We hebben plezier en komen dan ook enthousiast aan bij school waar bij de voordeur wel heel veel ouders staan te praten met elkaar. Ik zie sommige ouders huilen en hoor Emma vragen "What's wrong daddy?" Ik moet het antwoord schuldig blijven maar hou voor de zekerheid wel haar hand vast. Binnengekomen wordt het mij duidelijk. Het verkeersongeluk van gisteren in de buurt is hier de oorzaak van. Het 19 maanden oude kind is alsnog overleden en het spreekt voor zich dat dit emotionele nieuws de gemeenschap hier diep raakt.

Ik breng Emma naar haar klas en ik begrijp heel goed dat de juffen geemotioneerd zijn. "Is there something I can do for you or the kids at this moment?" vraag ik de juf die alleen om een knuffel vraagt. "We have got professional help." zegt ze. Emma is ondertussen al vol enthousiasme met haar vriendjes aan het spelen en komt nog gauw even naar papa toe voor een kus en een knuffel en stuift weer weg richting haar vriendjes. Ze is al druk bezig met spelen. In de gang van de school wordt het drukker en buiten gekomen komt het besef steeds meer dat wat er is gebeurd wel heel triest is en dichtbij komt. Ik lees ondertussen de email van eerder, waarin de nieuwsbrief van de school melding maakt van de droevige gebeurtenis.

Soms kan het geen kwaad om maar weer eens goed te realiseren wat belangrijk is in het leven en hiervan te genieten.l

Ik besluit om toch nog even naar binnen te gaan en Emma een knuffel te geven. Verbaasd komt ze in de klas naar me toe lopen en door mijn knieen, met mijn armen wijd begrijpt ze wat ik wil. Ze geeft me een knuffel en zegt "I'm okay daddy!".

Laten we hopen dat ze dat op weg naar school nog vele jaren zal blijven zeggen tegen me.

"Ik wil een piercing!" Misschien is haar nederlands nog niet perfect maar papa stopte direct met waar hij mee bezig was en vroeg voor de zekerheid wat ze daar nou precies zei. "Ik.......wil.....piercing!" sprak ze met enige tussenpauzes haar woorden uit. Mijn wengbrauwen stonden blijkbaar erg hoog want dochterlief begon te lachen. "Wat doe je nou, papa?" Papa ging eerst even onderzoeken hoe het kan dat een 3 jarig meisje een zin als "ik wil een piercing" weet te vertellen en of ze wel weet wat een piercing is? Met wie speelt ze allemaal precies op school?

Al gauw werd duidelijk wat er werkelijk bedoeld en blijkbaar gezegd werd tot papa zijn grote opluchting. "Ik wil de pier zien. " De pier, die vorige week schade heeft opgeleverd door de harde storm en wat nu als een soort attractie op het strand regelmatig bekeken moest worden door dochterlief.

Binnen 2 minuten hadden we onze jassen aan en waren dochterlief en papa toch buiten! Zij blij en papa nog blijer. Het is maar 15 minuten lopen naar de pier, en het zonnetje schijnt ook nog eens. Waarom binnen blijven als je pijnloos de pier kan zien?

5 Juni 2021 What’s wrong?

Dochterlief heeft de laatste weken meer interesse gekregen in cijfers en noemt in 3 talen de nummers 1 tot en met 10 ondertussen feilloos op. Doordat dit de laatste dagen hardop gebeurd weet ik ondertussen ook in het Roemeens tot 10 te tellen maar geen idee hoe het geschreven wordt.

De oorzaak van haar grote belangstelling in nummers ligt in het feit dat ze een boek heeft ontvangen die op een uitdagende manier de getallen verbergt en het zo dus op een speelse wijze zoeken is naar het juiste getal. Naast cijfers wordt er onder andere ook aandacht besteed aan meer/minder, veel/weinig en eerste/ laatste in dit boek.

Zojuist voor het in bad gaan wilde dochterlief papa het boek laten zien en zo kwamen de verschillende uitdagingen en oplossingen weer langs. Bij de opdracht over “ First and last” werden raceauto’s als voorbeeld gebruikt. “Deze is Last papa” wijzend naar de laatste raceauto. “En deze?” vroeg ik haar wijzend naar de eerste auto in het rijtje. “Dat is MAX VERSTAPPEN!” schreeuwde ze door de woonkamer. Het samen lachen gaf dikke pret en het met Emma wekenlijks live kijken naar het Formule 1 cafe op zaterdagochtend 06.30 uur australische tijd begint zijn vruchten af te werpen. “That’s wrong” kwam er plotseling uit de keuken met serieuze stem, waar iemand aan het opruimen was. Emma keek mij verbaasd aan. “What’s wrong?” Ik zag de fout ook niet en we keken samen nog eens naar de opdracht in het boek. Ja, toch duidelijk Max Verstappen. Schouderophalend sloeg ik de bladzijde om, op naar de volgende opdracht en gaf Emma een kusje op haar hoofd. “ Goed gedaan kleine!”

Volgende week beginnen we met deel 2 waarin meer aandacht zal zijn in de opdrachten over procenten en vermenigvuldigen, om direct daarna ons te gaan bezig houden met boekhoudkundige en belastingtechnische zaken. (Resultaatrekening/ afschrijving/ break even point ect ect) Dan zal het vast erg stil blijven vanuit de keuken.

21 May 2021 Gebroken arm

“Life is what happens to you while you're busy making other plans. -John Lennon.”

De lieve schat van 3 jaar heeft haar rechter arm gebroken. Van de bank vallen was blijkbaar toch niet echt handig en verstandig. Eerst dachten papa en mama nog dat het huilen wel over zou gaan maar toen Emma toch raar bleef doen en steeds haar linkerhand ging gebruiken om spullen op te pakken, werd er actie ondernomen. In plaats van in bad en naar bed werd het kleertjes aan en snel naar buiten. Een bezoek aan het Melbourne kinderziekenhuis in de avond gaf uiteindelijk uitsluitsel, gebroken bovenarm maar niets ergstens werd er nog bijverteld door het uiterst vriendelijke personeel. Het is ontroerend om zo’n klein meisje aan de hand van mama en dan weer papa, rond te zien lopen in zo’n groot ziekenhuis door al die lange gangen. Klein maar erg dapper onderging ze alle onbekende behandelingen. Bij papa op schoot werd er een X-ray foto gemaakt van de arm en het zeggen van “Cheese!” door Emma, gaf een grote lach bij papa en de zusters achter het ruitje. Toen de arm gezet werd kwamen er wel wat tranen ondanks het lachgas, maar die waren gauw weer verdwenen. Een sticker doet wonderen! Gips erom en een afspraak maken om binnenkort weer langs te komen en te checken of alles wel echt in orde is.

Laat naar bed maar toch weer vroeg op, ondanks dat het slapen goed ging van Emma. Papa en mama waren meer bezorgd dan de held zelf want die zijn een paar keer wezen kijken. Slapen en niet zeuren moet ze gedacht hebben.

Vandaag lopen papa en Emma al de hele dag in hun Pyama’s en we kunnen helaas niet naar het gebruikelijke vrijdagochtend zwem uurtje. We zijn maar wat puzzels gaan maken maar die waren ook snel klaar. Over 5 minuten gaan we verder met het naspelen van de schaakwedstrijd van 1972 van Bobby Fischer tegen Boris Spasski (zojuist de 2e partij uitgevoerd die erg snel beslist werd door het niet opkomen dagen van Fischer). Daarna zou Emma graag nog eens het diepte interview willen zien van die ene politicus uit Nederland van een aantal jaren geleden, om weer eens een goed gesprek te gaan starten met papa. We hebben de tijd voor de vervolgafspraak.

Ze krijgt alle aandacht die ze verdient maar volgens papa is daar geen gebroken arm voor nodig!

7 Mei 2021 Oeps

Samen met dochterlief vanaf 06.30 in de ochtend Nederlandse TV aan het kijken. Het Formule 1 programma Ziggo Formule 1 cafe, waarin oa. aandacht is voor de F1 coureur Max Verstappen met zijn 100ste race dit weekend. We zien beelden van zijn eerste overwinning in mei 2016 in Spanje, waar de emotionele commentator toen de legendarische woorden spreekt bij het zien van de finishvlag “ yo he yo ho yo fucking mooi” of zo iets. Dochterlief is al 20 minuten stil en noemt alleen Max Verstappen als die in beeld is. De legendarische kreet van de verslaggever vliegt er echter vol enthousiasme uit alsof ze zelf verslaggeefster is. In de ochtend klinkt het nog harder dan overdag en het nagalmen is ook nieuw voor mij. Gelukkig ligt mama nog te slapen.

"Je kon mij niet vinden, he papa?" Half goed lieverd! Nog een potje? En weg was ze weer! De lieve schat! Zojuist ben ik begonnen met het eten maken voor straks! Waar zou ze toch zitten?

28 April 2021 Moeilijk te begrijpen

De afgelopen dagen was het goed om te zien dat dochterlief nog steeds blij is met haar verjaardagskadootjes die ze alweer 10 dagen geleden mocht ontvangen. Zoals zo vaak heeft een klein aantal kadootjes de meeste aandacht en worden de andere kadootjes ook, maar minder vaak uit de kast gehaald. Nog steeds blij en enthousiast wordt er telkens weer gespeeld met haar favorieten speelgoed. Telkens weer, dag in dag uit en van s'morgens vroeg tot aan bedtijd horen we vooral het speelgoed.

Dat sommige van deze favorieten kadootjes negatief op de zenuwen werken bij de rest van de familieleden is voor dochterlief blijkbaar moelijk te begrijpen. En op het verzoek van papa en mama om speelgoed ook uit te zetten als ze er niet mee speelt, komt vooral comentaar waaruit blijkt dat het niet spelen met speelgoed niet betekent dat je het niet als achtergrond muziek kan benutten.

Zojuist heeft papa een koffie pauze genomen en zittend in de tuin in het zonnetje was dat even een heerlijk moment, tot dochterlief met krijt de tegels begon in te kleuren met haar favorieten achtergrondmuziek dichtbij haar. In een onbewaakt moment kwam de actie van papa, gevolgd door een gesprek met dochterlief. "Nee papa weet ook niet waarom zo plotseling het muziekje ermee ophield." Dochterlief begrijpt er niets van, en het zal waarschijnlijk ook niet helpen voor haar dat papa zeker weet dat na het weekend het speelgoed weer muziek zal gaan maken. "How daddy?" Sommige dingen zijn nog moeilijk te begrijpen voor haar.

De batterijen beginnen ondertussen wel een beetje te irriteren in mijn broekzak. Hoe krijg ik deze nu ongezien naar binnen? Het leven is niet altijd eenvoudig met een kleine meid van 3, maar wel elke dag een feest!

Papa naar de supermarkt, mama in de keuken. Papa thuis de spullen uitpakken en opmerken dat de koelkast wel een maatje groter had mogen zijn, mama samen met dochterlief het gezonde voedsel op stokjes aan het prikken. (Volgorde maakt niet uit!) Papa stofzuigen, mama omkleden en dochter Emma de feestjurk aan met de nieuwe gouden schoentjes. Mama nog gauw iets meer toastjes maken, papa de taart ophalen, Emma stiekem begonnen met het pikken van de eerste toastjes, chocolaatjes, koekjes en creakers. Mama met krijt de schutting versieren, papa omkleden en wachten tot 13.00 uur.

En toen is het stuiteren van blijdschap bij Emma begonnen. De laatste gasten vertrokken om 17.30 uur. Daarna opruimen, de restjes opeten en de komende dagen de rest opeten en opdrinken. Emma naar bed om 19.00 uur en Emma slaapt om 19.03 uur. 19.05 Mama op de bank, papa op de bank. Het blijft heel lang stil. 19.47 uur de eerste communicatie; “. Wil jij wat drinken?” 20.25. Papa ligt in bed, mama snurkt!

Lang verhaal kort, onvergetelijke dag voor Emma! Op naar de volgende verjaardagen!!

16 April 2021 Slechts 1 opmerking!

Op een speciale dag als vandaag mag de kleine meid beslissen wat we gaan eten en wat we gaan doen. Uiteraard werd het zwemmen met Papa in de ochtend. En toen we vroeg aankwamen in het zwembad, was het kinderbad leeg en hadden we veel lol samen met de vele attributen. Ondertussen werd het zwembad wel steeds voller met oudere die een baantje kwamen doen of een les Aqua-gym kwamen volgen. Tussen al deze volwassenen kreeg de vrolijke jonge kleuter uiteraard veel aandacht. Het was genieten. Na bijna 2 uur in het zwembad actief te zijn geweest kwam nu echt het moment om aan te gaan kleden en weer naar huis te gaan. Tot volle ontevredenheid van dochterlief kwamen we in de herenkleedkamer aan en begon ik gauw Emma af te drogen. Zwempak uit, insmeren met creme, onderbroek en hemd aan, trui en broek aan en uiteindelijk de sokken aan. Uit eerdere ervaringen bleven de schoenen uit zodat weglopen geen optie was op de sokken.

Toen was het de beurt aan papa die al voorzichtig aan het een beetje koud aan het krijgen was. Emma keek ondertussen naar de andere heren in de kleedkamer. Snel de zwembroek uit, afdrogen en een T-shirt aan. Het aandoen van de spijkerbroek ging wat lastig. In combinatie met het niet helemaal droog zijn bleek vooral de 2e broekspijp een probleem. Al hinkend bleef ik het proberen maar na 20 seconden was ik niet echt opgeschoten. Toen ik wat ergenis begon te krijgen en het blijven hinken op 1 been best lastig en vermoeiend is, kwam de opmerking van Emma. “ Daddy you look like a flamingo!” Er werd volop gelachen door de aanwezigen (en ook door Papa). Emma had een grote smile en de alweer 3 jarige sloot eenvoudig nieuwe vriendschappen in de herenkleedkamer.

Benieuwd wat de middag en avond gaan brengen met deze wijsneus!

(1) Het gevaar analyseren.... er was geen gevaar. (2) Praten tegen de patient... er kwam reactie dus (3)het direct bellen van de hulplijn was nog niet nodig. Op vragen waar de pijn was kreeg ik ook antwoord maar het bewegen was niet mogelijk en bij elke beweging vlogen er verschillende pijnkreten door het huis. Pijnkreten met een volume die ik niet herkende van mijn vrouw. Ze was altijd zo rustig in haar communicatie (uitgezonderd wat Roemeense woordenwisselingen met dochterlief als deze maar niet wil luisteren. ). We waren ondertussen al een paar minuten aan het zoeken naar oplossingen en ik vertelde dat het nu toch echt tijd was of A. om op te staan of B. om de ambulance te gaan bellen. En toen gebeurde het. Ze kwam omhoog, ging zelfs staan en terwijl ik zittend om mijn knieen vol verbazing naar boven keek wat ze opeens allemaal kon doen, zei ze op rustige toon......" April fool!" En toen begon het bulderen van het lachen met echte tranen deze keer als gevolg.

We zijn ondertussen 7 uur verder. Er gaat van alles door mijn hoofd maar de tijd begint te dringen. Iemand nog op zoek naar een actrice met humor?

28 Maart 2021 "Hondje ga naar je moeder!" 50 jaar later

Vandaag mijn dochter een levenles meegegeven in de vorm van een toneelstukje.

Sommige gebeurtenissen kunnen een grote impact hebben op een mensenleven. Sommige noemen het wel eens een trauma en het overkwam mij in 1971, dit jaar dus precies 50 jaar geleden. Het was nog in een tijd dat een moeder vanuit de woonkamer op de 1e verdieping ( Ruygeplaat-Rozenburg) kon zien wat er buiten gebeurde met haar 2 jarige zoon. De zoon, ik, die alleen aan het buitenspelen was in de zandbak en plotseling werd verrast, toen er een puppie teckel aan kwam rennen en deze zijn nieuwsgierigheid niet kon beheersen en zo mij, in mijn nog jonge leven aan het schrikken maakte. Het huilend wegrennen was het gevolg maar de puppie zag dat als een spelletje en kwam achter mij aan rennen, niet luisteren naar de commando's van het baasje. De tekst die als noodkreet toen werd geplaatst "hondje ga naar je moeder" werd nog vele jaren later op verjaardagsfeestjes in de familie opgerakeld als entertainment. Als kind van 2 jaar, je moeder voor het woonkamerraam de slappe lach zien hebben als jij in paniek bent,... afijn u begrijpt het traumatische gevoel dat mij voor het eerst overkwam en mij nog heel lang is bijgebleven.

We kunnen er beide gelukkig nog steeds met elkaar om lachen na 50 jaar. (Hond is ondertussen overleden).

Vandaag in het park tijdens de picknick kwam dit verhaal van toen ter spraken, en Emma speelde voor teckel!

De levensles van vandaag; Wat jij eng vind, zien andere als leedvermaak, dus geef het een plekje.

Prettige zondag!

19 Maart 2021 Welkom Plons & Kwak in Australië!

Oma heeft een pakje opgestuurd vanuit Nederland naar Australie. Na 17 dagen is deze vandaag ontvangen. Naast het jaarlijks bekende verjaardagsboek voor papa (Het aanzien van 2020) zaten er ook 2 handgemaakte kikkers in voor dochterlief. Telkens als er video contact is met Oma, is de vraag van Emma om de zelf gemaakte kikker van Oma te zien en de hond Vladimir! Oma was slim en creatief en maakte 2 kikkers voor haar kleindochter Emma in Australie met gevonden en overbodige stof vanuit de garage. Vanmorgen was het zover dat het pakketje open gemaakt kon worden en de 2 kikkers werden zeer, maar dan ook zeer enthousiast ontvangen. De brief van oma aan Emma was hartverwarmend en de kikkers hebben de namen Plons en Kwak meegekregen. Hoewel de kikkers nog moesten worden gevuld met rijst, kwam een van de kikkers mij bekend voor. Na enig peinswerk viel het kwartje. Hij is gemaakt van de overgordijnen die ik in mijn appartment in Rotterdam 1995-1997, had hangen. De kikkers werden rijstklaar gemaakt en sindsdien is het pret! De kikkers Plons ( licht van kleur) en Kwak (donker groen en gemaakt van teddyberenstof) gaan nu overal mee naar toe met Emma. En overal is dus overal tot aan het toilet aan toe!

Reservering voor 4! Mama was vandaag op de universiteit aan het lesgeven en er werd besloten om niet zelf te koken maar uit eten te gaan. Er werd afgesproken waar mama en papa elkaar zouden ontmoeten en het werd sushi! Papa en Emma maakte zich op om te vertrekken van huis, toen de melding kwam dat Plons ook mee uiteten zou gaan. Kwak lag al te slapen van de vermoeiende reis. Mama kreeg te horen dat we onderweg waren maar dat we een extra mee-eter hadden. De buren? Een collega? Nieuwe vrienden? Iemand van de volleybal? Nee, kikker Plons! Hij ging mee op de fiets, mee het restaurant in, mee het terras op en hij zat zelfs op de tafel, kikker Plons vond het blijkbaar allemaal prima. Teruglopend naar huis zat kikker Plons bij papa op zijn nek en samen zongen ze liedjes. De mensen op straat keken raar maar dat begrijp ik wel als je een zingende kikker voor de eerste keer ziet. Kikker Plons voelt zich snel thuis in onze familie en is van harte welkom. Net als Kikker Kwak trouwens.

Emma ligt nu op bed en u mag drie keer raden wie er uitgeput en helemaal overdonderd naast haar in bed liggen, met de jetlag nog in de rijst benen? De nieuwe bewoners Kwak en Plons!

Hoe dan ook, de kikkers zijn goed aangekomen en krijgen de volledige aandacht! Dank u wel oma Alex Storsbergen!

De chauffeur kwam naar ons toe en zei “ The engine is dead, I give you your money back. Sorry” We stapte uit en Emma vroeg wat er aan de hand was. De motor is stuk, helaas. “Stuk?” zei ze met vraagtekens in haar ogen. In het engels dan maar, en toen bleek ik niet zo handig te melden wat er gebeurd was. “Thomas is dead!” Na 15 minuten huilen en troosten was ze over de klap heen. Mc Donalds ijs was de oplossing. Leven de McFlurry, ook in Australie!!

Vandaag voor de zekerheid even gebeld, Thomas leeft weer!

5 Januari 2021 KANGAROOS!!!

Plotseling, vanuit het niets, roept dochterlief van 2 jaar vanaf de achterbank van de auto.....KANGAROOS! (op zijn engels) We zijn onderweg en de ouders die voorin zitten kijken elkaar verbaasd aan maar merken uit het enthousiasme dat er een kern van waarheid in kan/ moet zitten. Moeder draait zich om en gaat het gesprek aan met de achterbank terwijl pa rustig doorrijdt. " Are you sure?" En nog steeds spat het enthousiasme en spanning van de achterbank. We, want het gaat dus over ons, besluiten om te draaien om te zien of er echt kangaroes in het grasveld langs de weg aamwezig zijn. We zien niets, maar dochterlief schreeuwt het uit van blijdschap en wijs naar het grasveld. Nog eens goed kijken voordat we opnieuw omdraaien en plotseling zien we 3 kangaroes in het hoge gras liggen op enige afstand van de weg. Het was even zoeken maar we zien kangaroes in de vrije natuur. Zie jij ze ook op foto 1?

(Foto 2 is als het bewijs toegevoegd)