Totaal onder de indruk van wat Steef gezien had, gingen een aantal andere het dakterras op om ook een kijkje te nemen. De vriend vertelde dat ik Steef voorstelde dat we dan maar eventjes naar beneden moesten gaan om deze bijzonder Ferrari Enzo aan te gaan raken. Met zijn drieen gingen we gauw naar beneden om de Ferarri Enzo te bewonderen.  

Ik weet nog dat we naar beneden gingen om deze Ferrari Enzo te bekijken. We bleken niet de enige te zijn die belangstelling toonde in deze bijzondere auto, en Steef genoot. Hij ging zelfs op het asfalt liggen om onder deze auto te kunnen kijken, en dat zorgde er dan weer voor dat mensen nu ook naar Steef gingen kijken wat dit precies aan het doen was. Toen Steef weer opstond en zijn enthousiasme moeilijk kon verbergen zei hij tegen mij; "Dit ga jij nooit meer zien, John". De Nederlandse vriend moest in ons gesprek opnieuw lachen als die deze zin hoort. "Dit ga jij nooit meer zien, John" Ik vertelde Steef dat hij nu toch echt onzin begonnen te vertellen tegen mij. Toen hij probeerde mij serieus te overtuigen dat dit echt een uniek moment was om een Ferrari Enzo met eigen ogen te kunnen aanschouwen, en je nooit meer een Ferrari Enzo van zo dichtbij zal gaan zien, keek ik hem met een grijs aan. "En wat is dat dan, die gele auto daar?!".  "Ik word gek!" zei Steef, want 75 meter verderop stond nog een Ferrari Enzo alleen in een andere kleur. En toen iets verder op er een derde Ferrari Enzo stond te pronken, vertelde ik dat we maar weer terug naar het restaurant toe moesten gaan omdat er waarschijnlijk weer eten op tafel zou staan.

Na al die jaren wordt er nog steeds gelachen om dit soort gebeurtenissen. Het feit dat je de letterlijke teksten nog weet en de gezichtsuitdrukkingen weer voor je ziet, maakt het zo mooi. De vriend en ik spraken daarna nog door over bijzondere auto's en of ik deze in Melbourne misschien ook nog wel eens tegen komt. "Soms wel eens een Lamborghin of een Ferrari, maar verder weinig McLaren's, Koenigsegg's of Pagani's hier te vinden." zei ik tegen de vriend. "Pagani? Is dat een auto merk? "  En ik gaf mijn vriend de informatie over het automerk Pagani, wat ik wist. "Horacio Pagani, geboren in Argentinie, heeft eerst gewerkt bij Lamborghini en ging daarna voor zichzelf beginnen en een auto maken. Het eerste model was een Pagani Zonta en daarna kwam het model Huayra." De vriend komt ondertussen met een vraag. "Hoe komt het dat jij dit allemaal weet?. Ik merk dat je een heleboel niet meer weet te herinneren, maar dit soort onbelangrijke informatie weet je dan weer wel?"  

Goede vraag, maar ik heb geen idee. Een beetje interesse en een klein beetje verdiepen in iets, zorgt voor het onthouden van dit soort dingen.  Eigen feestjes weet je niets meer van, maar een onbekent auto merk uit Italie dat weet je dan weer wel. Ik kon niet anders vermelden dat het inderdaad een beetje raar overkomt.

Zoals al eerder vermeld, altijd leuk om weer eens via een videocall met vrienden te praten en mooie herinneringen op te halen. 

Enkele weken daarna zit ik met Emma in de auto. We zijn op de terugweg van een volleybalwedstrijd coachen, en we zijn in een goede doen. We hebben gewonnen en Emma was mijn assistent coach. Ze heeft fantastisch werk verricht want telkens als ik een Time out wilde aanvragen, gaf zij aan de scheidsrechters het Time out teken met haar handen. Iets wat ze in de ochtend in de auto geleerd had. 

We moeten nog iets afgeven bij een oude buurvrouw, dus rijden we een andere route dan normaal. Bij een kruising aangekomen moet ik stoppen. Er staan 2 auto's voor me en het duur nog wel eventjes voordat we de drukke weg kunnen oversteken.