Oke, misschien was het krijgen van een knuffel van Laurence aan het begin van hun komst naar Melbourne dan niet helemaal wat jij er van verwacht had, maar dat is toch niet heel erg zou je denken. Maar Emma vervolgt haar verhaal met nog meer voorbeelden.  “From the start you friend Cees start calling and insulting you every day as Pannenkoek. How come you stay so calm?”  Ik kijk haar een beetje vragend aan en zeg dan dat het maar een grapje was van Cees en dat papa toch ook grappige dingen tegen Cees heeft gezegd om elkaar een beetje te plagen.  Dat is dan toch leuk bedoeld? Terwijl ik ondertussen koffie aan het maken ben in de keuken en zij aan de bar zit, leg ik haar uit dat papa tijdens het kaarten toch ook een beetje Cees aan het plagen was en dat dat toch helemaal niet zo erg is, als het tenminste grappig is bedoeld.

“I didn’t think it was funny at all! And by the way, how come you were always losing during the new card game?” Oke, hier had dochter Emma een puntje. En toen ik uitlegde dat papa het ook fijn vond om een gezellige sfeer te hebben tijdens het kaarten, kwam direct de volgende vraag. “Why did you let them win every time? And why were you always busy with some distractions during the card game, like with holding a bowl next to you when the game was over or making circles with your fingers on the table when the game was over? You were acting strangs and looked like an idiot! I thought you were a winner.”  Het was snel duidelijk dat de kleine meid moeilijk te overtuigen was en haar mening klaar had.

En toen ik tijdens mijn eerste slok koffie eventjes mijn ogen eventjes dicht deed van genot, hoorde ik Mama de keuken in lopen. De ogen gingen weer open, de heerlijke koffie zakte door de mond naar beneden en ik keek mijn vrouw liefdevol aan.  Zo, die kijkt ook niet blij. Met de openingszin “Good morning darling, you sleep well?” probeerde ik de sfeer wat te verhogen. “I slept well, but I am not happy!’’ zei mama en gaf ondertussen Emma een kus op haar voorhoofd. “What’s wrong?” zei ik verbaasd en toen kwam het er allemaal uit. “You have to fix the chandelier in our bedroom, because it is half out of the ceiling. What did they do in our bedroom?” en dit bleek nog maar het begin te zijn van haar tirade. “Their over-enthusiasm stories when they had been to Brisbane and Sydney. Come on, you’ve self been in Sydney. It’s not really nicer than Melbourne. How come they believe Sydney was nice? It was even raining in Sydney while we were having the sun!  What is so special about palmtrees?  Why was the water on the beaches too cold for Laurence?” En toen vrouwlief zich ging bezig houden met het maken van het ontbijt, nam Emma ondertussen het gesprek over en ging verder met klagen. “Cees was everytime taking the remote out of my hands. Everytime I went to school I had to be quite and was walking out of the door on my forefeet to avoid making any noise. Daddy, did you tast the Broccoli soup? It’s made with special milk and it tast totally different than what we are used too!  Speaking about special milk, what do we do with all the Organic Oat milk in our fridge?  I was suddenly not allowed to speak in the car when they were here, so for that reason I was reading books in the back of the car.”

En toen ik al deze bezwaren wat overdreven vond en een beetje ging afzwakken, werd ik opnieuw vreemd aangekeken. “Really daddy? You really think that I believe that Cees fixed my new bike? You are a handyman! Of course it’s nice to get a present at the end of their stay and yes it is great they forgot their chocolate in our fridge so we can take it now, but that doesn’t take away all the pain and hard time I had over the last 4 weeks.”

Nadat beide dames ook nog eens richting mij hun beklacht gingen doen omdat ze vonden dat ik wel heel veel heb gegeten de laatste weken, was het tijd om naar de weegschaal te gaan en te zien hoeveel ik was aangekomen. Ik had natuurlijk wel die dubbele kin in de spiegel al eerder waargenomen, maar zo overdreven zoals vrouw en dochter het zojuist aan mij vermeldde, daar geloofde ik natuurlijk helemaal niets van. Op naar de weegschaal om het feitelijke gewicht te gaan weten en het trainingsprogramma op te gaan stellen voor de komende 2 weken.. Toen ik terug kwam uit de slaapkamer gaf ik met grote ogen van verbazing aan de meisjes aan, dat ook ik blij ben dat ze nu eindelijk vertrokken zijn. Het blijkt namelijk dat het trainingsprogramma enkele maanden zal gaan duren. Dat wordt afzien.

Maar ondanks dat, ben ik toch blij dat ik Cees en Laurence weer eens heb gezien en dat ze naar Australie zijn gekomen. Ik mis ze nu al!

Emma kijkt me met vragende ogen aan “ Really daddy?”  “Really Emma!”