Heel veel Nederlanders 6 Februari 2024
Melbourne is een wereldstad. Een stad die veel bezocht wordt door toeristen en waar heel veel verschillende nationaliteiten wonen. Zo herken je in het centrum van de stad veel mensen uit China, Japan, Korea, India en diverse Afrikaanse landen, maar ook veel amerikanen en Europeanen wonen hier. En bij herkennen bedoel ik dit niet alleen visueel maar er worden ook veel verschillende talen gesproken. Ook veel Nederlanders weten Melbourne te vinden. Is het niet voor het werk (expats) of om hun oude dag hier verder te beleven (retirement), dan zijn het wel veel jongelui die als backpacker Australië komen verkennen. Omdat de Nederlandse regering een overeenkomst heeft gesloten met de Australische regering, is het niet heel moeilijk om aan een Australische visum te komen. Zo is het verkrijgen van een toeriste visum een kwestie van achter de computer plaats nemen, wat persoonlijke gegevens invullen en na het versturen, krijg je vaak binnen 2 minuten een geldige toeriste visum in je mailbox. Deze visum is een jaar geldig, maar je mag maximaal 3 maanden achter elkaar in Australië verblijven. Wil je langer blijven dan moet je voor tenminste 1 dag het land verlaten en dan kan je weer terugkomen en maximaal 3 maanden verblijven. Nieuw Zeeland en Bali (Indonesië) zijn mooie alternatieve om Australië eventjes te verlaten. Deze landen liggen “om de hoek”. De meeste backpacker nemen echter een work holiday visum zodat ze en kunnen reizen maar ook wat licht werk kunnen doen om hun reis te bekostigen. Hier zitten dan weer andere speelregels aan vast. Ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat er veel Nederlanders verblijven in Melbourne, tijdelijk of voor langere tijd.
Het grappige is dat de Nederlanders zich snel aanpassen aan de Australische gemeenschap en dus moeilijk te herkennen zijn. Zo werden de Nederlanders die na de 2e wereld oorlog naar Australië emigreerden, door de Australiërs de “stille immigrant” genoemd omdat ze zich snel wisten aan te passen in taal en gewoonte. Het kan dus gebeuren dat je met iemand aan het praten ben in het engels en dat je er pas na enige tijd achter komt dat je allebei uit Nederland komt.
Ik heb wel eens bijna een kwartier in het engels tegen iemand gesproken toen we er achter kwamen dat we beiden uit Nedeland kwamen.
Voor de Olympische spelen van 1992 moest je toen nog naar een Arke Reisburo gaan om daar tickets te kunnen kopen voor de verschillende sporten. Uiteraard wisten de fanatieke Olympische spelen fans precies welke dag de verkoop van start zou gaan, en zo kon het gebeuren dat ik bij het Arke Reisburo in Rotterdam-Zuidplein al een uur voor de opening, zat te wachten voor de deur.
Ik was niet de enige en met verschillende mensen kwam er een gesprek over de Olympische spelen of over een sport. Toen de deur opening ging en de Olympische tickets gekocht waren gingen de verschillende mensen weer ieder hun eigen weg.
Enkele maanden later, bespreken over Februari 1992, ontvingen mijn toen nog vriendin, de huwelijksreis ging naar de Olympische spelen van Barcelona, een verhuiskaart van Hans en Wilma.
Zij waren verhuisd naar Wilnis en dat wilde ze laten weten. Ik had geen idee wie Hans en Wilma waren, vast een collega van mijn vriendin, dus ik schreeuwde naar boven dat zij verhuisd waren. "Wie zijn dat?"vroeg mijn vriendin een beetje verbaasd. Beiden wisten we niet wie dit stel was, en ook bij navraag bij familie en vrienden was de naam Hans en Wilma uit Wilnis een groot vraagteken. Het werd een klein beetje een lastige puzzel en hoewel ik die uitdaging graag wilde oplossen en steeds niewsgieriger werd naar Hans en Wilma, moest ik toch me er bij neerleggen dat ik het antwoord schuldig moest blijven. Voor de vorm werd er nog wel een gefeliciteerd met je verhuizing, maar opbellen en te vragen wie zijn jullie eigenlijk dan vonden we niet gepast. En ook op mijn trouwdag in juli 1992, werd er over het koppel uit Wilnis gesproken. Of we Hans en Wilma nog hadden uitgenodigd?
De huwelijksreis naar de Olympische spelen van Barcelona was een onvergetelijke reis. Bij wedstrijden van de Nederlandse volleybal teams kwamen we natuurlijk veel Nederlanders tegen, maar ook bij andere sporten waren er Nederlanders.
Bij het atletiek was mijn vrouw in gesprek met iemand naast haar die uit Ghana kwam, en ik begon een gesprek met mijn buurman naast mij, in het Engels. "Have you seen other Olympic sports?" en zo kwam er een leuk gesprek op gang.
Toen we na ongeveer 15 minuten beiden het wel prettig vonden om elkaar voor te stellen, hoorde ik dat hij Hans was en zijn partner naast hem Wilma. PONG!! Het kwartje viel direct! Ik begon opeens in het Nederlands verder te praten en vroeg als eerste of hij misschien uit Wilnis kwam? Deze Hans was als eerste verbaasd dat ik blijkbaar ook een Nederlander was, maar hij was nog meer verbaasd dat ik wist dat hij uit Wilnis kwam. En toen hij zei dat dit klopte, begon ik hard te lachen en de verbaasde Hans naast mij snapte er helemaal niets van. En toen ik ook nog zijn adres wist te vermelden, gaf Hans mij toch een angstige blik. "Ik heb in Februari een verhuiskaart van jullie ontvangen?" Ze snapte daar helemaal niets van en wisten dan ook niet wie ik was. En toen we wat meer uitleg aan elkaar gaven, zei Hans opeens dat hij wel een verhuiskaart had ontvangen van John en Xandra, maar hij niet wist wie dat waren. En ook zijn vrouw wist dat niet. Er werd hard gelachen. En toen we op onderzoek gingen hoe we dan elkaars adres wisten, kwam naar boven dat we bij het Arke Reisburo, onze adressen hadden uitgewisseld. Mochten wij toch niet naar de Olympische spelen gaan, dan konden we elkaar bellen of er nog belangstelling was om de Olympische kaarten over te nemen. Ik was het vergeten en hans was het ook vergeten. HIj kwam wel bij de verhuizing het adres tegen en heb toen maar een verhuiskaart gestuurd. "Wil je dat nooit meer doen, Hans?" Het werd een onvergetelijke en leuke avond. En het begon met een kwartiertje engels praten als Nederlanders onder elkaar.
Maar ook in 2024 gebeurd het nog steeds dat je raar op kijkt als je merkt dat iemand Nederlander is. Zo was ik van de week in het centrum van Melbourne aan de wandel en liep in een menigte richting het treinstation. Het was einde van de middag dus de kantoormedewerkers waren klaar en gingen richting huis. Bij het verkeerslicht(wat iets anders is dan een stoplicht, wat ik dus jarenlang zo noemde) moeten we stoppen. Plotseling hoor ik iemand in het Nederlands zachtjes zingen en zie wie het is. Een dame van ik schat rond de 35 jaar met oorpluggen in, staat helemaal vooraan te wachten, zingt enthousiast en ik merk dat ze er lol in heeft. Een blijde mevrouw, waarschijnlijk omdat ze klaar is met werken en onderweg naar huis is. Door de menigte die staat te wachten schuif ik mezelf naar voren, en soms krijg ik hierbij een negatieve blik van mensen die denken dat ik aan het voordringen ben. Zonder iets te zeggen geven ze wel een boodschap af;”Even op je beurt wachtten vriend! “ Dan wijs ik vriendelijk naar de dame die zingt en dat ik daar naar toe onderweg ben. Mensen maken gelukkig plaats voor me. Als ik eindelijk naast haar staat, gaat het stop licht op groen. En de menigte begint te lopen. Ik hoor ondertussen welk liedje ze aan het zingen is en ik besluit mee te gaan zingen, maar ze merkt dat niet doordat ze de oorpluggen inheeft waar de muziek uit komt.
Meezingen met Marco Borsato- De meeste dromen zijn bedrog, is niet zo eenvoudig als het lijkt zo zonder de muziek. Zij is dus in het voordeel. En als ze al wandelend het couplet weer begint te zingen val ik in en spring voor haar, huppel achteruit en dat valt op. Uiteraard bekijkt deze Nederlandse dame me eerst vreemd aan wat te begrijpen is. Zo vaak huppelt er niet voor je een achteruit lopende kerel. Maar net als ze van plan is om haar oordopjes uit te gaan doen, merkt ze dat ik zingend en met bijzondere mime kwaliteiten haar liedje vertolkt. Daar is haar lach weer terug en ze besluit om al wandelend gezellig met me mee te dansen richting het treinstation.
Zo zien veel Australiërs een stel Nederlanders dansen en zingen op de muziek die ze niet horen of kennen door de straten van Melbourne. Ik zie verschillende mensen lachen en andere juist weer niet. Wij hebben lol en daar gaat het om. Bij het treinstation aangekomen praten we voor het eerst wat en stellen elkaar voor. “Jij bent ook een gek!” zegt ze. “Nee, jij bent normaal om met een vreemde vent op straat zomaar mee te gaan dansen.” We moeten er beide hartelijk om lachen en na wat informatie over elkaar gedeeld te hebben, en telefoonnummers uitgewisseld te hebben, moeten we beide gauw de trein gaan halen. In de trein speelt het geheel zich als een film nog eens voor me af. In een volle coupe moet ik glimlachen en de meneer voor me kijkt me vriendelijk aan en begint plotseling tegen me te praten…..in het Nederlands!! “Dat was een mooie show die jullie daar gaven. Kennen jullie elkaar?”
Nederlanders! Je komt die lui ook echt overal ter wereld tegen!!
