Gaat het weer een beetje?

Tijdens de Winter Olympische spelen van Turijn in 2006, was er (natuurlijk) ook weer een Holland Heineken House aanwezig. Bij de winterspelen zijn het voor Nederland vooral de kansen op medailles bij het schaatsen het grootst. In andere sporten doen we mee, maar niet met regelmaat. Zo werd er pas in Vancouver 2010 voor het eerst in de geschiedenis een Olympische medaille gewonnen voor Nederland bij een sneeuwsport. 

Als je met regelmaat het Holland Heineken House bezoekt, dan ken je ondertussen ook veel mensen die daar werken. Mensen van Heineken zelf die ik ook in Sydney, Salt Lake City en Athene had gezien, verwelkomen je weer en geven je een hand als je er weer aanwezig bent. En een aantal mensen van Randstad zijn ook geen onbekende meer voor je, net als mensen van NOC*NSF.

In Turijn werd er elke ochtend eerst afgereisd naar het Holland Heineken House waar genoten werd van een kop koffie, er Nederlandse kranten werden gelezen en in alle rust met mensen kon worden gesproken, wat in de avond in het feestgedruis soms wat moeilijker bleek te zijn. Mensen die je nog niet eerder had gezien, of mensen die je op de tribunes wel was tegen gekomen, maar waarvan je nu in het Holland Heineken House zeker wist dat het ook Nederlanders waren.

Voordat er werd afgereisd naar de schaatshal, kon het ook nog wel eens gebeuren dat je bij het soundchecken aanwezig was van betreffende artiesten die op zouden treden die avond. En ook zag je bekende mensen daar lopen, die je dan weer herkende vanuit de sport, van TV of vanuit de politiek. Allemaal heel normaal voor Nederlanders om bekende mensen te zien.  En voor bekende Nederlanders dan weer prettig dat ze niet enorm worden lastig gevallen, zoals dat wel gebeurd in bijvoorbeeld Amerika.

In Turijn gebeurde het dat ik op een ochtend plotseling werd benaderd door de minister president van Nederland, Jan Peter Balkenende. Omdat ik alleen aan een tafel zat en rustig een kop koffie dronk en een Nederlandse krant zat te lezen, werd ik aangesproken door de minister president. Of ik misschien eventjes tijd voor hem had. Het krantje werd dicht geslagen, een stoel werd aangeboden en er ontstond een spontaan gesprek over de Olympische spelen maar ook over de Formule 1. Voordat ik het wist was dit ook voor verschillende fotografen een mooi moment om vast te leggen. " De minister president in gesprek met supporters in het Holland Heineken House", zal vast een mooie krantenkop zijn voor de volgende dag. Dan moeten er geen schaatsmedailles worden gewonnen diezelfde dg, en dat zal vast wel gebeuren. Meneer Balkenende ging weer verder met andere plichtplegingen, bedankt mij en ik bedankte hem voor het prettige gesprek. 

Toch zag ik in Turijn ook dat sommige Nederlanders de bekende Nederlanders die aanwezig waren wel eens lastig konden vallen. Vaak gebeurde dat aan het einde van de middag en in de avonden, en ik denk dat hierbij de drankjes wel eens een belangrijke oorzaak van konden zijn. Zo zag ik dat een aantal sporters "lastig werden gevallen", terwijl ze juist met familie en vrienden aan het ontspannen en het genieten waren. Jammer dat zulke mensen dan alleen maar aan zichzelf denken. Zo zag ik ook dat TV persoonlijkheid Gertjan Droge steeds weer werd lastig gevallen door mensen en vooral het "Gaat het weer een beetje meneer Droge?" klonk steeds meer en meer in het Holland Heineken House. Aan alles was duidelijk dat het niet erg gewaarderd werd door meneer Droge. Kalm blijven lukte Gertjan Droge wel, maar ik was het zat toen een tweetal jonge jongens zich niet wisten te gedragen en spraak ze hier op aan. Dit pakte goed uit en Gertjan Droge werd niet meer lastig gevallen. Ik stak mijn biertje in de lucht zonder verder iets tegen hem te zeggen, en draaide me weer om naar de groep mensen waar ik mee aan het feesten was. 

"Jij doet toch iets in de politiek?" Het was Gertjan Droge die mij nu benaderde en  mijn antwoord was dat dit niet het geval was. "Maar waarover zat je dan met Balkenende te praten vanmiddag? " Kennelijk had hij mij zien zitten praten met Jan Peter Balkenende, en wilde hij hier meer over weten. Of had hij misschien gewoon zin in een praatje? Er kwam een leuk en ontspannen gesprek op gang en Gertjan Droge had het naar zijn zin. Op mijn vraag hoe vaak hij wel niet werd benaderd met de bewuste zin "gaat het weer een beetje, meneer Droge", was zijn antwoord resoluut. Dagelijks wel 10 keer, en dat al vele jaren. Het hoorde nu eenmaal bij hem. Ik beloofde hem dat hij deze beroemde zin van mij niet zou horen en een kleine glimlach was het resultaat. 

Nadat hij mijn verhaal had gehoord over het fervent bezoeken van de diverse Olympische spelen, vroeg hij of het misschien niet leuk zou zijn om dit voor de camera te vertellen in een gesprek. "Helaas kan dat niet, want ik wordt gezocht in Nederland." zei ik hem zonder blikken of blozen,en dat maakte de leugen alleen maar geloofswaardiger.  Toen hij lachend door had dat het een grap was bleef hij aandringen, maar ik wilde geen aandacht voor de camera. Uiteindelijk gingen we weer beide ons eigen weg, gaven elkaar een hand en ik bevestigde nogmaals dat ik de beroemde zin niet zou uitspreken tegen hem.