Het zwembad
Ik zwem tegenwoordig niet zo vaak meer in een zwembad. Vroeger was ik bij wijze van spreken niet weg te slaan uit zwembad de Zeehond in Rozenburg. We waren in de gelukkige omstandigheid dat het dorp ook een eigen zwembad kreeg in 1973. Een groot buitenbad en een binnenzwembad kwam er, doordat Rozenburg veel belasting ontving van de bedrijven en de industrie die gevestigd werden op het Rozenburgse grondgebied. Als jongetje van 4 jaar liep ik er op de grasweide, maar wel met een stuk touw om mijn middel. Mijn moeder vond dat de beste oplossing van het steeds weer niet willen luisteren en steeds helemaal alleen naar de waterkant te lopen om daar te kijken wat andere in het water aan het doen waren. Ik kon blijkbaar nog niet zwemmen.
Later werd in het zwembad mijn zwemdiploma's behaald, was het tijdens het voortgezet onderwijs de plek waar jongeren elkaar konden ontmoeten, het overwinnen van de angst om van de hoge duikplank te kunnen springen en heb ik er ook nog prijzen gewonnen met zwemwedstrijden, zoals de nachtmarathon. In totaal 12 uur zwemmen met een groep van 8 zwemmers die om en om in het water lagen. Mooie herinneringen heb ik aan de tijden in het zwembad.
Het andere zwembad waar ik mooie herinneringen aan heb ligt aan de andere kant van de wereld. Het Olympisch zwembad in Sydney kent vele mooie verhalen die ik daar beleefd heb. Het sport gekke Australie zag vooral in hun zwemtalent Ian Thorpe de ideale Olympische gouden medaille winnaar. Het zwemmen was toen, maar ook nu nog steeds, een sport die past bij Australie, zoals Olympisch Schaatsen bij Nederland hoort. Het hele land wordt dat eventjes gek. Het was ook te begrijpen dat het zwemstadion in Sydney, dat gebouwd werd in 1994 na de toekenning van de Olympische spelen aan Sydney in 1993, veel toeschouwers kon herbergen. Maar liefst 10.000 stoeltjes zijn er geplaatst, en tijdens de Olympische spelen werd dit zelfs uitgebreid naar 17.000 stoeltjes.
Tijdens de Olympische spelen zag ik daar in het zwembad Pieter van den Hoogenband de 200m winnen. Ik was samen met mijn broertje een van de gelukkige die een ticket kon bemachtigen voor deze race, waar heel Australie (en de rest van de wereld) naar uitkeek. Al in de halve finale liet Van den Hoogenband zien dat het serieus was en verbrak het wereldrecord. In de finale werd het de gedroomde strijd tussen Pieter van den Hoogenband en Ian Thorpe. Heel veel, maar dan ook heel veel Australiers schreeuwden voor Ian Thorpe en het kabaal was enorm. Slechts een klein aantal Nederlanders schreeuwde ook, maar dan voor Pieter. In minder dan 2 minuten zag ik mensen rondom mij, hun sport emoties tonen voor hun favoriet, en ik was er een daarvan.
Pieter Van den Hoogenband won, en rondom mij kreeg ik meerdere schouderklopjes. Het oranje viel blijkbaar op tussen al dat groen en geel.
Maar er gebeurde veel meer in dat zwembad. Ook Inge de Bruijn wist hier gouden medailles te winnen en de estafette ploeg vrouwen (zilver- 4x 100m.) en de estafette ploeg mannen (brons-4 x 200m.). Voor Nederland maar ook voor Australie bleek het zwembad een bijzondere Olympische plek te zijn. Voor mij is dat nog steeds zo.
Ik kan dan ook begrijpen dat de naam Eric Moussambani uit Equatoriaal-Guinea weinig mensen iets zal zeggen, maar ook die maakte geschiedenis in dat zelfde zwembad in Sydney. Niet om zijn sportprestatie want het Olympisch en Wereld record op de 100m. was op dat moment 48.18, terwijl Eric er op het Olympisch zwemtoernooi behoorlijk wat langer over deed, namelijk 1.52.72. Het werd door het publiek wel als een bijzondere prestatie gezien dat hij de 100m. toch nog uit kon zwemmen, en werd zo een opvallende verschijning en voor de rest van de wereld een onvergeteijke gebeurtenis.
Quiz vraag; Waar ligt Equatoriaal-Guinea eigenlijk?
(Tussen Kameroen en Gabon)
En in Sydney 2000 was het ook dat de Amerikaan Michael Phelps zijn debuut op het Olympisch zwempodium maakte. De toen 15 jarige amerikaan won nog medailles, maar de jaren erna werd hij een fenomeen. Met 22 Olympissche zwemmedailles is de naam Micheal Phelps een icoon in de zwemwereld, en ik was bij zijn debuut aanwezig.
In 2017 was ik voor het eerst na al die jaren weer terug in Sydney. Uiteraard werd het Olympische park bezocht. Ik heb nu eenmaal meer met die plek dan over bijvoorbeeld de Harbour bridge lopen in Sydney.
Tijdens mijn bezoek aan Sydney afgelopen jaar, met deze keer de complete familie mee omdat de trip mijn verjaardagskado bleek te zijn, werd uiteraard opnieuw het Olympic Park bezocht. Aan dochterlief vertelde ik deze keer wat verhaaltjes en het leuke was dat ze er geinteresseerd naar luisterde. Waarschijnlijk voelde ze mijn emoties. Als ze iets ouder is zal ik haar nog meer gaan vertellen, tot bijna opgepakt worden door de politie in de nacht.
Het aanwezig zijn op het Olympic Park is voor mij een fijn moment, omdat ik met veel plezier terug denk aan mijn tijd daar, tijdens de Olympische spelen van Sydney 2000. Een bijzondere periode waar ik nog regelmatig aan terug moet denken. Maar de tijden zijn veranderd. Het Olympisch stadion in Sydney is in de loop der jaren aangepast. Toen goed voor 110.000 bezoekers maar tegenwoordig goed voor 80.000 bezoekers. en ook het zwembad heeft weer "gewoon" 10.000 stoeltjes. Niet alleen in Sydney zijn er veranderingen.
Ook in mijn geboorte dorp gebeurd er veel. Qua oppervlakte was Rozenburg de kleinste gemeente van Nederland, maar vanwege het gebrek aan 'bestuurskracht' besloot de gemeenteraad in 2008 de zelfstandigheid op te geven. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog werd er weer een gemeente bij Rotterdam toegevoegd. Door Rozenburg heeft Rotterdam nu twaalf deelgemeenten.
Sinds Rozenburg in 2010 niet meer een zelfstandige gemeente is maar onder Rotterdam valt, is het dorp er volgens mij niet beter op geworden. De problemen van nu bereiken zelfs Melbourne. Al meer dan een jaar geen veerboot tussen Rozenburg en Maassluis? Heel veel opbrekingen aan de weg, het bouwen van de blankenburgtunnel geeft de verwachte overlast, veel winkels die stoppen of vertrekken uit het dorp, lokale actiegroepen die actief zijn maar vooral het feit dat Rozenburg de afgelopen jaren meer dan eens het landelijke nieuws wist te behalen door schietpartijen en zelfs moordpartijen, laat mij zien dat het allemaal anders is geworden.
Wie vandaag door Rozenburg loopt ziet dan ook een heel ander dorp dan waar ik ben opgegroeit. Het zwembad in Rozenbug stond jaren leeg en is uiteindelijk gesloopt. Er kwam wel een nieuw zwembad in combinatie met een nieuwe sporthal, maar ook de "oude" sporthal staat alweer jaren leeg. Er zullen vast wel oplossingen voor worden gevonden, maar de entourage van het dorp is heel anders geworden.
Er worden op het terrein waar ooit het zwembad stond, binnenkort huizen gebouwd. Morgen, 8 Maart 2024 gaat de verkoop van start. De huizennood is groot in Nederland en dus ook in Rozenburg. Met kreten als (1) behoud van bestaande bomen, (2) onderdeel van de groen gordel en (3) Essentiele vliegroute huismussen en vleermuizen, wordt er getracht de verkoop snel te kunnen realiseren, zodat er gestart kan worden met de bouw.
Ik gebruikte andere verkooptechnieken, maar ben ondertussen alweer een tijdje niet meer actief in de verkoop van huizen. In mijn tijd was het vooral de onderhandelingen over de prijs, de vraag wanneer kan ik er in?" en "wat blijft er allemaal achter in het huis?". Het zal nu allemaal wel gewoon worden gevonden dat ik blij zou moeten zijn met de essentiele vliegroute van een huismus, als ik een hypotheek moet gaan afsluiten als ik de gelukkige ben van een nieuw huis. Ik wordt steeds ouder, ook al voel ik mij nog jong.
Nog vaak denk ik aan het zwembad, de sporthal en het dorp Rozenburg van toen. Het zwembad is er niet meer, maar de herinneringen zullen hopelijk nog lang blijven.
