KLEIN VERDRIET

Het is stil in de straat. Of beter gezegd, beduidend stiller. Sinds kort geeft het mij dan ook een verdrietig gevoel als je weet dat mensen er opeens niet meer zijn. Klein verdriet zal ik het maar noemen. De kranten staan er vol van, maar je leest er dan zo gemakkelijk weer overheen. Mensen gaan missen is natuurlijk nooit leuk. Verkeersongeluk van een gezin dat terug komt uit Duitsland van de wintersport, of een uitslaande brand in een portiek zijn natuurlijk de ergste, en zorgen er voor dat je denkt ‘wat vervelend voor de nabestaande’, maar net zo gemakkelijk sla je de krant weer om naar de volgende bladzijde en ben je het klein verdriet van de verdwenen krantenpagina alweer vergeten. Pas als je mensen persoonlijk kent wordt dat klein verdriet veel intenser en wordt er waarschijnlijk nog lang over nagepraat. Mensen persoonlijk kennen, zorgt er dan ook weer voor dat een gebeurtenis niet eens in de krant hoeft te staan. 

Tot vorige week zaten de mensen van een paar huizen verderop nog gezellig koffie te drinken in het zonnetje op hun terras. Elke ochtend weer zaten ze bij zonsopkomst, voordat ze naar het werk zouden gaan, samen te genieten van een kopje koffie, en hopelijk ook van elkaar.  Telkens als ik langs riep, op weg naar het trein station werd ik weer vriendelijk begroet. Meestal moest ik doorlopen om de trein op tijd te halen, omdat ik nu eenmaal weer op het laatste moment vertrokken was vanuit huis. Maar soms was er ook tijd voor een klein praatje. Een praatje over niets en van alles, gewoon gezellig. Over dochterlief, hun 2 kinderen, de school, het werk van de man en vrouw of over de buurt, er was telkens wel iets om over te babbelen.

En sinds eind vorig jaar hebben ze ook nog eens een hond genomen, waar over gesproken werd. Een puppy die ook nog eens heel enthousiast mij telkens weer wist te begroeten als ik langs kwam. Ik moest dan wel eventjes over het hek heen reiken om het beest te kunnen aaien, maar de dankbaarheid van de hond was altijd groet. Ik heb zelfs niets met huisdieren maar ik merkte na een aantal weken wel dat als ik de straat weer in kwam lopen, ik er naar uit keek om de hond weer eventjes te kunnen begroeten. Helemaal leuk natuurlijk. Wel de lusten maar niet de lasten van zo’n beest. 

Maar sinds kort zijn deze mensen er dus niet meer. Het gebeurde allemaal heel snel. Geen goedemorgen meer bij het langs lopen, en hierdoor ook geen hond meer die blij is als je voorbij loopt. Het helpt mij om te weten dat ze naar een betere plek zijn gegaan en dat de gehele familie, vrouw, man en 2 dochters bij elkaar zijn gebleven, maar toch het is klein verdriet voor mij persoonlijk.

Toen ik bovenstaande aan mijn moeder vertelde, gaf zij aan of het misschien niet verstandig is om hulp te nemen van een deskundige op het gebied van rouwverwerking, maar zo ver wil ik het niet laten komen. En zo erg is het nu ook weer niet!

Ik wens Arthur en Anouk veel plezier in hun nieuwe woning. Ze waren er al een tijdje naar opzoek. Ze blijven gelukkig in de buurt wonen dus ik zal waarschijnlijk de hond ook nog wel eens kwispelend kunnen begroeten.  

Zo, nu eerst weer een bakkie koffie om dat verzonnen klein verdriet weer weg te spoelen.