De impact van een foto.

“Dag meneer, kent u mij misschien nog?” Voor mij staat een jonge kerel van ik schat rond de 20 jaar en stelt zich ook beleefd aan mij voor. Ik moet even graven in mijn geheugen, maar het schiet mij niet direct te binnen waar ik deze jonge knap van zou moeten herkennen. Eerlijk vertel ik hem dan ook dat ik het zo een, twee, drie niet weet. Er wordt mij verteld dat het misschien wel logisch is dat ik het niet weet, want het is ondertussen alweer 12 jaar geleden dat we elkaar voor de eerste keer ontmoet hebben. En terwijl ondertussen zijn moeder zich bij ons gesprek voegt en zich aan mij voorstelt, ben ik al met een rekensom bezig. In gedachte ga ik 12 jaar terug, dus 2012 en ik schat de jonge kerel die voor mij staat op een leeftijd van 20-22 jaar, dus moest het toen nog een kind zijn geweest. Ik word nu wel nieuwsgierig, want blijkbaar herkent hij mij wel maar ik heb nog steeds geen idee wie er voor mij staat. Er wordt vriendelijk gelachen, er is een ontspannen sfeer maar ik weet nog steeds weinig van de mensen waar ik mee praat, terwijl zij wel weten wie ik ben.  “Heeft het iets met de Paralympische spelen te maken, aangezien je nu ook op de Paralympische spelen in Parijs bent?” vraag ik hem. “Dat kan je wel zeggen, ja.” Is zijn antwoord en na wat doorvragen heeft het vooral te maken met de Paralympische spelen van Londen 2012 en de voorbereidingen hiervan. “Wij woonde toen in Spijkenisse.” Verteld  de moeder spontaan en er begint een lichtje te branden. “Heeft het iets te maken met het USA dames zitvolleybal team die in Spijkenisse hun laatste trainingskamp hebben gehad wat door mijn stichting werd georganiseerd?” En na 3 minuten ben ik er uit. De jonge kerel die voor mij staat, was een van de kinderen die op een basisschool zat, en waarvoor we toen samen met het Amerikaanse team demonstraties en wat presentaties hebben gegeven in de klas en sporthal. “Wat leuk dat je hier nu bent.” zeg ik, en de jonge begint te vertellen dat hij momenteel een opleiding sport business en sport management volgt in Rotterdam.

Dan zegt de moeder iets opmerkelijks. “Je bent al jaren zijn held!”.  Oke, nu wordt het een beetje ongemakkelijk voor me, en ik vraag met een glimlach of ze wel de juiste persoon voor zich hebben staan. Er wordt mij verteld dat er in het gezin nog een zusje is, en die heeft een lichamelijke beperking en waardoor er bij de jonge knap toentertijd veel onrust over was. Alle aandacht in het gezin ging namelijk naar het zusje voor onderzoeken en medische ingrepen en hierdoor kwam de jonge knap op een belangrijke leeftijd aandacht te kort en werd, zoals de moeder het omschrijft, een lastig ventje. De moeder vertelde verder dat er toen plotseling nog meer druk op het gezin kwam, en dat het een lastige periode werd waar ook school en deskundige hulp bij betrokken waren. “En toen kwam jij in de klas, en ging iets vertellen over sporten voor mensen met een lichamelijke beperking en liet ons foto’s en filmpjes zien.” zegt de jongen, terwijl die het gesprek overneemt van de moeder. “En ik weet nog goed dat jij ons een foto liet zien en vroeg wat er mis was, en iedereen antwoordde het zelfde, ook ik. En toen gaf jij plotseling een ander antwoord dan wat iedereen dacht en ook de juffrouw van onze klas was verbaasd. Jij zei namelijk dat je niet naar de beperking moest kijken, maar naar de mogelijkheden. En toen ging ik ook anders naar mijn zusje kijken, en sindsdien is ze mijn beste vriendin.” De jongen verteld verder dat toen hij ook nog eens mee mocht doen met het Amerikaanse team bij het zitvolleybal in de sporthal dat hij zo blij was, dat hij sindsdien alles is gaan volgen van het aangepast sporten in Nederland. De jongen straalt als hij het verhaal verteld, en ik wijs de moeder daarop, die een beetje emotioneel wordt.