27 Maart 2025

Een bankje van besef.

Er staat een bankje langs het strand in Port Fairy. Een bankje met een vreemde vorm. Al verschillende keren als ik er weer eens was ben ik er langs gelopen en steeds was het bankje bezet. Blijkbaar een populair plekje om van het uitzicht te genieten dacht ik toen.

Port Fairy is populair bij de familie Bestebroer. Vrouw en kind hadden het idee opgepakt om op mijn verjaardag in Februari vanuit Melbourne naar Port Fairy te rijden en daar, naast een strandbezoek ook een hapje te gaan eten. Maar bijna 7 uur in de auto zitten vond ik geen goed plan en de teleurstelling was dan ook groot bij de kleine meid. Gisteren was ik weer in Port Fairy tot grote vreugde van vrouw en kind. Deze keer ben ik naast de chauffeur ook de toergids voor een goede vriend en zijn vrouw uit Nederland. Zij waren enkele dagen voor de Formule 1 race in Albert Park aangekomen en blijven tot begin April bij ons. Los van het feit dat het heel gezellig is, worden er ook leuke en interessante gesprekken gevoerd. Zij hebben 2 kinderen die al in de volwassenn leeftijd van 20+ zitten, en met een kleine meid van 6 jaar om ons heen, worden er ervaringen gedeeld en tips en trucs gewisseld over de beste opvoeding. Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen. Gelukkig mogen wij niet klagen met Emma, als ik de diverse verhalen van andere allemaal hoor. Echt niet alles gaat vlekkeloos maar wij hebben geen problemen met de kleine meid. Wat zou nou eigenlijk iets ergs of een probleem kunnen zijn in de opvoeding van een kind?

Het ergste wat ouders kan overkomen is het verliezen van een kind, en volgens mij maakt de leeftijd niet eens uit. Als ik me voor zou moeten stellen hoe mijn eigen moeder nu nog op mijn eventueel overlijden zou reageren, zie ik nog steeds veel verdriet van ouders. Het verliezen van een jong kind, laat ik zeggen nog een school gaand kind, lijkt mij dan ook echt verschrikkelijk. Hoe zou ik zelf reageren als mijn eigen kleine meid er plotseling niet meer zou zijn? Het idee alleen al maakt me verdrietig.

Er staat een bankje langs het strand in Port Fairy. Een bankje met een vreemde vorm. Met de Nederlandse vrienden zijn we momenteel een toertje aan het doen langs de Australische stranden, en zo kwamen we ook weer terecht in Port Fairy. Het was deze keer rustig in Port Fairy, en dus ook bij het strand. Gisteren ben ik voor het eerst eens naar het bankje toegelopen om te zien wat het nu eigenlijk voor moet stellen. Toen ik dichterbij kwam zag ik ook dat er een klein boeketje bloemen bij het bankje stond en zag dat er ook een soort placket bij lag. En toen ik op nog geen meter afstand van het stenen bankje stond, zag ik dat er een tekst te lezen was. En na het lezen van de tekst werd het me allemaal meteen duidelijk. De bloemen en het feit dat er telkens mensen bij het bankje zijn heeft een goede reden. Het vreemde bankje heeft de vorm van een surfboard. Op de placket valt te lezen dat het bankje geplaatst is ter nagedachtenis aan Pippa Rea. Ze mocht slechts 11 jaar oud worden en ze was in die korte tijd vaak op het strand van Port Fairy te vinden. Het bleek haar favorieten plek te zijn en aangezien ze erg enthousiast was op boardsurfen was dat dan ook wel te begrijpen. Het bankje is dan ook iets wat geplaatst is ter nagedachtenis aan Pippa Rea en heeft de vorm van een surfboard. Geen idee waarom ik dat niet eerder heb gezien. Ik ben eventjes op het bankje gaan zitten, genoot van het uitzicht over zee maar had ondertussen wel een traan in mijn ogen. Ik ken of kende Pippa Rea niet, maar het bankje heeft wel meer indruk op mij gemaakt dan dat ik eerder verwacht had.

Morgen, 28 Maart 2025 is het alweer precies 10 jaar geleden dat Pippa Rea kwam te overlijden. Geen examenfeestje, geen eerste kus, geen eerste vakantie alleen zonder ouders, geen feestjes met vriendinnen en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan met voorbeelden noemen, van wat zij allemaal zal moeten missen. Iets wat haar ouders vast meerdere keren tegen elkaar gezegd zullen hebben. De volwassen kinderen van mijn Nederlandse vrienden zijn ondertussen alweer bijna aan het afstuderen en verdienen al wat bij met een baantje. Mijn kleine meid is nog niet zo ver. Voor haar is het leven van een 6 jarige momenteel een groot feest zonder echte zorgen. Hooguit dat we misschien voor de tweede keer broccoli moeten eten deze week.

Ik heb maar 2 minuten op het stenen surfboard bankje gezeten, maar er ging plotseling wel heel veel door mij heen, waaraan ik voorheen eigenlijk niet aan dacht. Het besef komt er dan ook snel dat ik moet blijven genieten van de dingen in het leven en mooie herinneringen moet blijven verzamelen. Dat lukt de laatste dagen aardig met mijn Nederlandse vriend en zijn vrouw om ons heen.

Er staat een bankje langs het strand in Port Fairy. Een bankje met misschien een vreemde vorm, maar als je het verhaal een beetje kent, is het een bijzonder bankje. Voor mij een bankje van besef! Mocht je ooit nog eens in Australia in Port Fairy komen, ga dan eens naar het strand om op het bankje plaats te nemen en eventjes te waarderen dat je leeft.

Voor mij was het opnieuw een mooie en onvergetelijke dag. Voor de ouders van Pippa Rea zal het morgen ook een onvergetelijke dag gaan worden, maar toch anders.

18 Januari 2025 

Mijn eerste eigen boek

“Papa, waarom heb jij geen eigen boek?” De kleine meid vond dat blijkbaar vreemd. En toen ik eerst vroeg waarom ze dat wilde weten gaf ze aan dat er van de Australische tennisser Evonne Goolagong wel een boek is en ook van andere mensen die iets hebben gedaan. Ik begreep ondertussen uit welke belangstelling de vraag aan mij werd gesteld en ik antwoordde dat Evonne met tennis veel tennis toernooien had gewonnen en wilde zo met een kort antwoord gauw weer terug naar het schaakbord wat voor ons stond en waar we mee bezig waren. Ik stond namelijk voor en kon elk moment eindelijk eens gaan winnen van de kleine meid.

“Maar jij heb toch ook medailles gewonnen met zitvolleybal als coach?” Ik kon niets anders dan dit bevestigen en gaf als uitbreiding aan dat Evonne Goolagong ook veel gedaan heeft voor andere mensen en dat ze een inspiratie was voor kinderen. En ondertussen kon ik na eventjes nadenken mijn paard verplaatsen van C3 naar B5.

“Maar in afrika ben jij toch ook een voorbeeld voor andere mensen en kinderen. Je hebt zelf gezegd dat kinderen met een lichamelijke beperking door jou uit hun huis kwamen en lol gingen maken met een volleybal?“ Om na deze vraag een zet te doen en te vermelden dat ik schaak stond.

Shit, dat had ik eventjes gemist, zoals eigenlijk wel vaker het geval was. “Ja papa heeft wel veel mensen aan het sporten gekregen in Afrika maar die zijn niet allemaal naar de Paralympische Spelen gegaan.” En ondertussen zit ik voor mijn gevoel vast in mogelijkheden om de situatie schaak te veranderen. Kleremeid, maak het mij altijd moeilijk. O wacht, il kan mijn dame er tussen zetten.

“Maar ze hoeven toch niet naar de Paralympische spelen? U deed toch iets bijzonders voor de mensen daar?” En ondertussen sta ik weer schaak en ben mijn dame kwijt. Klote zooi. En ondertussen wijst dochterlief mij ook nog eens op het feit dat andere mensen toch ook willen dat u een boek gaat schrijven over uw zitvolleybalervaringen. “Oma zei het laatst nog!” Ik hoor het allemaal maar half want ik sta er plotseling niet zo best voor met schaken.

“Papa is sinds kort bezig om materiaal te verzamelen om misschien toch een boek te gaan schrijven, maar dat zal nog wel eventjes gaan duren. Volgend jaar misschien!”

“Voor Oma?” Vraagt ze opeens enthousiast. “Niet alleen voor oma, ook voor iou. Maar vooral voor studenten die sportopleidingen doen om ze kennis te laten maken met mijn ervaringen. Kunnen leren van papa’s fouten en laten nadenken over bijzondere situaties.Nou even stil zijn! papa moet nadenken!”

“Volgend jaar pas?” Klinkt het teleurgesteld. “Nou ik vind dat er zo snel mogelijk een boek over u moet komen!” Om daarna af te sluiten met de tekst “schaakmat Papa!”

Ongeveer 10 minuten later komt ze naar beneden met iets. “Kijk papa, het begin van je boek is er!” Wat een lieve meid is het toch, heeft ze alvast een boekje over mij gemaakt.

Maar ik heb wel verloren met schaken dus het eerste uur geen snoep!